December 2008

Zo in de laatste dagen van het jaar is het weer tijd voor een (wellicht) laatste blogbericht voor 2008. December staat voor de Noren in het teken van Kerstmis. Dat begint al op de 4e zondag voor kerst, de adventszondag. Het huis wordt versierd met "julepynt", de kerstversiering. Je ziet ook in heel veel huizen de 7-armige kandelaar voor de ramen staan. Teken van nog meer licht in deze donkere dagen voor Kerstmis. Wij hadden deze niet en toen Malin er nog 2 in de winkel zag staan, moesten die natuurlijk gekocht worden. Bij ons prijken nu dus ook de kandelaars voor de ramen. En ik moet zeggen, zo'n straat vol huizen met overal dezelfde kandelaars geeft toch een gevoel van saamhorigheid.

De tweede grote feestdag, 13 december, is de dag van Sint Lucia en de dag van de zonnewende. Op deze, kortste dag van het jaar wordt in Noorwegen gevierd dat de dagen weer langer worden. Om dat te vieren wordt het feest van Sint Lucia gevierd met een verkiezing, waarbij het mooiste meisje tot Santa Lucia gekroond wordt en met een kroon van lichtjes voorop mag lopen in een optocht door de school, kerk of stad. Santa Lucia was een heilige die in 304 na Chr. overleed op Sicilië. Haar naam komt van Lucifer, wat letterlijk ´licht´betekent. (met dank aan Wikipedia)

Op de barnehage werd Malin tot haar grote vreugde gekroond tot Santa Lucia. We waren allemaal uitgenodigd om op 12 november (de 13e was op een zaterdag) te komen kijken en te ontbijten op de barnehage. Maar voor we aan tafel gingen was daar eerst de optocht met Malin voorop. De lichten werden uitgedaan, er werd gezongen en de optocht ging door de hele barnehage en toen naar buiten. En je kunt wel begrijpen dat ik behoorlijk trots was op m'n beide dochters. Ze zongen allebei uit volle borst het Noorse liedje van Santa Lucia mee. Zo in het donker gaf dat een prachtige uitstraling, de lichtjes, iedereen in het wit gekleed met allemaal een kaarsje (op baterijen) in de hand. Ik moet eerlijk zeggen dat de trotse tranen me in de ogen schoten.

De magie werd verbroken toen de grote lichten weer aangingen. Maar het werd wel gezellig. Koffie en thee werd geschonken, melk en limonade voor de kleintjes en er werden luciabroodjes geserveerd. Heerlijk warm uit de oven. En natuurlijk werd er gezellig gekletst en gespeeld. Omdat het niet de reguliere dag voor Annika en Malin was, gingen we rond half 10 weer naar huis. Wel werd ons gevraagd of we het leuk vonden om 's middags mee te gaan naar het winkelcentrum om daar ook met de Santa Luciatocht mee te doen. Nou dat hoefde je niet 2 keer te vragen. Natuurlijk ging onze lichtkoningin en haar volgelinge mee.

Ze stonden dan ook om kwart over 12 te trappelen bij de deur. Stel je voor dat we ze misten. Gelukkig waren we op tijd en gingen we in optocht (weliswaar nog niet verkleed) naar Grisen, het winkelcentrum. Achter de schermen werden de kinderen weer in hun versiering gestoken en kon de optocht door het winkelcentrum beginnen. Onder het oog van het winkelend publiek zongen de kinderen wederom het Santa Lucialied. Het bracht een (glim)lach op vele gezichten. Zelfs onze kleinste kreeg een kaarsje en we liepen achter de optocht aan. Na afloop zijn de kinderen getrakteerd op een snoepzakje. Wij zijn nog een ijsje blijven eten en zijn daarna ook weer huiswaarts gekeerd.

Over Grisen, het winkelcentrum gesproken, er werd daar op zondag 21 december van alles georganiseerd voor de kinderen. Julenissen, de kerstman, zou komen om de wenslijstjes van de kids in ontvangst nemen. Ze mochten zich laten beschilderen op het gezicht en er stonden grote tafels waarop de kinderen konden knutselen en kleuren. Het was er erg gezellig. Voor de "groten" was er het Tvedestrands koor wat mooie traditionele en moderne kerstliedjes ten gehore bracht. En natuurlijk werd er risgrøt, een soort rijstepap gegeten. Al met al een leuke zondagmiddag. Helaas heeft de kerstman niet de wenslijstjes van onze kinderen uit de grote zak getrokken. Anders hadden ze nog een kadootje gekregen van hun lijstje. Jammer, niet zoveel geluk als mama.

En dan is daar het grote gebeuren. Dat begint al op de 22e december: svarte jul (zwarte kerst). Het hele huis wordt dan grondig gepoetst en alles krijgt een flinke onderhoudsbeurt. Dan op 23 december is het lille julaften (kleine kerstavond). De voorbereidingen voor julaften, nog naar de kapper, de laatste boodschappen etc. 24 december is de belangrijkste dag voor de Noren ivm kerst: julaften (kerstavond). De winkels en bedrijven zijn al vroeg gesloten en iedereen gaat de maaltijd voorbereiden. Deze wordt dan ook om 5 uur genuttigd. Daarna komt Julenissen met alle kadootjes voor onder de boom.

Wij hebben enigzins afgeweken van deze traditie. De meisjes zijn 's middags bij oma muffins gaan bakken en wij hebben voordat we ook naar beneden zijn gegaan om pannekoeken te gaan eten, alle kadootjes onder de kerstboom gelegd. Toen we dus weer boven kwamen, lag de hele vloer onder de boom vol met kadootjes. De verbaasde en blije gezichten van de meisjes waren prachtig om te zien.

Alles werd uitgepakt en het liefst werd overal tegelijk mee gespeeld en geknutseld. Wij hebben een kopje koffie en thee gedronken. De kerstdagen hebben we rustig doorgebracht. Hans is zelfs 2e kerstdag weer gaan bouwen aan onze nieuwe slaapkamer. Één dag rustig aan was voor Hans genoeg. Deze week moet hij maandag 29 december en dan vrijdag 2 januari alleen maar werken. Verder zijn we benieuwd of er hier met oudejaarsdag veel vuurwerk wordt afgestoken. Ik heb wel begrepen dat er in Tvedestrand zelf alleen vuurwerk is bij het kommunehus en niet in het oude stadsdeel. Met al die oude houten huizen wel zo veilig.

Vanaf deze plek willen wij iedereen die ons volgt een heel goed uiteinde van 2008 toewensen en natuurlijk een fantastisch 2009. We hopen dat jullie via dit blog nog lang bij ons blijven.

Caitlin wordt 2 jaar

Het is alweer even geleden (30 november), maar een blogje mag er toch aan besteed worden. De verjaardag van Caitlin. Ze is voor de eerste keer jarig in Noorwegen en is 2 jaar geworden. Het was een leuke dag voor haar. We hadden de buurtjes uitgenodigd en om 10 uur stonden de meesten op de stoep. Caitlin werd overladen met kadootjes. En ze vond het heel leuk om het papier van de pakjes af te scheuren. Èn om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Papa had lekkere taart gebakken en toen die op tafel kwam stonden er natuurlijk 2 kaarsjes in. Ze wist alleen niet zo goed, wat te doen met die vlammetjes, maar grote zus Malin heeft Caitlin geholpen om de kaarsjes uit te blazen. Er werd vanalles gedronken en gegeten en het was erg gezellig.

Veel kadootjes voor de jarige Jet. Een boerderij van Fisher Price, nieuwe winterlaarzen (maatje 21!), James de trein (van Thomas en zijn vrienden) en een mooie telefoon van Poehbeer.

Terwijl de visite het gezellig heeft, bouwen en spelen Caitlin en Annika met de treinbaan.

Het is dan toch eindelijk gelukt!!!!!!!!!!

Afgelopen dinsdag hebben we weer contact gezocht met het NAV in Tønsberg en na een aantal doorverbindingen kreeg ik een aardige man aan de lijn. Ik vroeg hem of hij het formulier E121 van mij binnen had gekregen. Nee, dat was niet het geval. Intussen zwerven er nu tussen NAV Tvedestrand en NAV Tønsberg zo’n 6 kopietjes rond. Maar, hij had dus niets.
Vorige week had ik al gebeld naar het CvZ en daar gaven ze mij het advies om erachter te komen wat het faxnummer van het NAV was. Zij zouden dan alsnog een formulier doorfaxen.
Ik heb hen dus gebeld en jawel hoor, zij hebben het formulier gefaxt. Intussen zag ik het helemaal niet meer zitten, dus Nicole nam de telefoon van me over. Zij heeft weer gebeld naar het NAV en ja hoor, hij had het gekregen en schrik niet………………..ook al ingevuld. Jammer genoeg was de post al weg, maar hij beloofde het woensdag op te zullen sturen naar Nederland. “Dat is prima”, zei Nicole, “maar wij willen ook een kopie”. Dat zou hij doen.
Jullie begrijpen dat wij vandaag dus vol spanning uitkeken naar de post. Ja, er was reclame, wat brieven van de bank, enveloppen met kerstkaarten en jawel hoor ook een brief van het NAV. Het lang verwachte papier zat erin. Ingevuld en ondertekend en wel. Dat was een hele opluchting na 5 maanden.
Dinsdagmiddag hadden we ook contact gehad met het UDI (verblijfsvergunning). Begin oktober had ik hen, op hun verzoek, al een aantal documenten gestuurd. Ja, ze waren wel aangekomen (stond in de computer), maar de documenten konden ze niet vinden. Misschien toch nog even een kopie sturen. Dat heb ik gistermiddag dus gedaan. Heb nu ook een kopie gemaakt van de documenten, die ik van het NAV heb gekregen en die ook naar het UDI verstuurd.
Daarnet kreeg Nicole nog een telefoontje vanuit Tønsberg. Een mevrouw vertelde haar dat ik verzekerd ben en dat ze zo spoedig mogelijk een brief op zal sturen, waarmee ik naar het NAV in Tvedestrand moet gaan voor een pasje. Nicole en Hans krijgen voor hun gezin ook zo’n brief en krijgen dan ook een pasje.
Ja, het heeft eventjes geduurd. Is een hele zorg minder.

Brons...

Het geluk lacht me toe hier in Noorwegen! Ik heb wéér gewonnen en ik wil dan ook iedereen bedanken die hieraan heeft meegewerkt. Want ongetwijfeld heb ik enorm veel te danken aan al die mensen, die ons blog lezen en hebben gestemd op mijn foto. Weten jullie het nog? Ik had toch meegedaan aan de fotowedstrijd van de plaatselijke krant. Om met een foto op de nieuwe kalender van 2009 te komen? Wat wil het geval: ik ben derde geworden met m'n foto!! Het stond vandaag in de krant. Zie de foto's hieronder.

"Brons: Nicole van Gremberghe kwam op de derde plaats met deze foto."

"Bronzenpaddestoel.

De foto, die de lezers op de derde plaats hebben gezet, is gefotografeerd door Nicole van Gremberghe. Zij heeft de weelderige paddenstoelengroei in de buurt van Bøklia vereeuwigd."

Iedereen hartelijk bedankt!

Aan het einde van de dag.....

..... zijn we allemaal bekaf van het in de sneeuw spelen. Alleen het huis is gestofzuigd, de strijk staat er nog en aan de kerstkaartjes is ook niets gedaan (ach misschien vanavond nog). Caitlin wilde liever bij oma spelen en ik ben met Malin en Annika de sneeuw ingegaan. En het was heerlijk. We hebben een grote sneeuwpop gemaakt bij oma voor de deur, hebben sneeuwsoep "gegeten", klaargemaakt door Annika en natuurlijk met de sleetjes de berg afgeroetsjt, zelfs mama. Toen het tegen half 4 begon te schemeren zijn we weer naar binnen gegaan en na het eten, bij de kachel, lekker in pyjama nog een beetje spelen voor we naar bedje gaan. Over spelen gesproken, Hans heeft zijn snøfrees uit de garage gehaald en is nog bezig een mooi pad te maken naar beneden. Dus ook hij heeft plezier in de sneeuw!

Sneeuw, Sneeuw en nog eens Sneeuw!!

We werden vanmorgen wakker en onze héle wereld was wit! Werkelijk álles was ondergedompeld in het witte goedje wat we sneeuw noemen. Een prachtig plaatje met zo'n 40 cm reeds. En we hebben geluk, want een kleine 7 km naar het zuiden richting Arendal, hebben ze "sludd" een combinatie van natte sneeuw en regen. Er was dan ook al een ongeluk gebeurd op de E18. Nee, dan heb ik toch liever een pak sneeuw voor de deur.

Het is dan ook pret voor de hele familie. De meiden zitten nu nog te kleuren, maar als ze zometeen aangekleed zijn, zullen ze vast gaan sleetjerijden. Hans verheugt zich vanmiddag, als t-ie om 4 uur thuis is op het eerste gebruik van onze gloednieuwe snøfress (een soort grasmachine voor sneeuw). Ik ben blij dat ik gisteren nog naar de supermarkt ben geweest en vandaag niets hoef (behalve stofzuigen en strijken) en oma Ans is blij dat, stel je voor dát de stroom uitvalt, ze dan naar boven kan komen, waar de kachel lekker snort! Als ik zometeen dan ook klaar ben met m'n huishoudelijke taakjes, ga ik weer heerlijk aan de kerstkaartjes werken. Want je weet nooit of je met kerst hetzelfde plaatje buiten hebt en dan kun je natuurlijk alvast maar in de kerststemming komen!

Een jaar langer...

Morgen is het feest omdat Caitlin 2 jaar wordt, maar vandaag hadden we ook al een klein feestje te vieren. Toen de postbode was geweest, had hij, buiten nog een paar kaartjes voor onze kleinste telg, ook 5 brieven bij zich van de politie uit Tvedestrand. Daar was ik afgelopen dinsdag geweest om de formulieren in te leveren voor een vernieuwing van onze verblijfsvergunning. Toen zei de, ons ondertussen bekende dame dat zij er in januari mee aan de slag zou gaan. "O, da blir det ikke en julepressang?" (het wordt dus geen kerstkadootje?), vroeg ik. "Nei, desverre, men dere har en oppholdstillatelse for 2008, så det går bra" (nee, jammer genoeg niet, maar jullie hebben een verblijfsvergunning voor 2008, dus dat zit wel goed). Prima, dacht ik, we zien het wel verschijnen in januari.

Toen de brieven dus in de bus zaten, dacht ik eerst dat er nog wat informatie bij moest. Tot ik de enveloppen openmaakte. In elke enveloppe zat een brief in van de betreffende dame en voor ons ieder een prachtige pasje, onze verblijfsvergunningen voor 2009.

We blijven dus zeker nog een jaartje!!

Enne..... geen zorgen, Hans en ik hebben er natuurlijk ook ééntje gekregen.

Mijn oude trouwe Volvo is Noorse geworden!

Laat ik eerst eens even vertellen dat de sneeuw verdwenen is. Eigenlijk alweer een tijdje geleden. De meiden hebben er niet echt lang van kunnen genieten, maar goed. Zelf ben ik er niet zo héél rouwig om. Je moet er toch op uit, nietwaar? En dan liever zonder sneeuw dan mét.

Zo moest ik op 30 oktober naar Kristiansand, een kleine 100 km van ons vandaan. We waren nog steeds bezig om mijn Volvo in te voeren en ik had eindelijk alle benodigde papieren (vanuit Duitsland en Oslo) binnen om een nieuwe afspraak te maken en hopelijk voor de derde en laatste keer er een dag aan te besteden. Het was op een donderdag, dus de oudste 2 naar de barnehage gebracht, Caitlin in de auto gezet, alle spullen, zoals eten, drinken, luiers, speelgoedjes (én papieren) ingepakt en op weg naar Kristiansand. Het was een mooie tocht, langs de Sørlandse kunstlijn met een gezellig meisje achterin en m'n moeder naast me. Nu ben ik niet zo'n autorijder, dus ik was toch wel wat nerveus voor de (voor mij) lange rit. Maar het ging heel goed. Je rijdt dan wel over de E18, maar de maximum snelheid is hooguit 80 km per uur. En dat bevalt me wel. Nu is Kristiansand voor onze begrippen als "plattelanders" een grote stad. Ik vond het dus wel prettig dat ik er met Hans al 2 keer geweest was en daardoor wist ik ook waar ik moest zijn. Eerst naar Statens Vegvesen (SV), een soort RDW, om eindelijk de godkjenning van m'n auto te mogen ontvangen. Met de papieren uit Duitsland en Oslo in de hand stapte ik vol goede moed het kantoortje binnen. Om van alles zeker te zijn, had ik een paar dagen van tevoren de papieren al gefaxd om te horen of ik alle papieren ook daadwerkelijk had. En dat was het geval. Ik hoefde ook niet mijn auto weer mee te brengen. Uiteraard kreeg ik dan ook bijna een hartverzakking toen de baliemedewerker vroeg waar ik m'n auto geparkeerd had. Standaardvragen, zoals bleek, want na goed bekijken van de formulieren, was het inderdaad niet nodig de auto nogmaals te zien. Gelukkig! Ons geïnstalleerd op de stoeltjes, alle jassen uitgetrokken en het wachten begon. Hopelijk niet te lang, want vóór 12 uur moesten we weer bij Tollvesen (de douane) zijn, om de invoerrechten te (mogen) betalen. En kom je net te laat, dan kun je protesteren zoveel je wil, maar "u kunt de volgende dag weer terecht, mevrouw". Toch een beetje zenuwachtig zaten we dus op onze stoeltjes heen en weer te schuiven bij SV. Blij was ik dan ook, te horen, dat alles in orde was en we konden vertrekken naar Tollvesen. Daar waren we op tijd binnen. Én we werden vriendelijk geholpen door de beambten ter plaatse. Ook toen ik vroeg om nog een formulier, wat ik de eerste keer dat ik er was op 2 september, was vergeten, ging de man in de systemen zoeken en een paar minuten later rolde het uit de printer. Toen we het gigantische bedrag aan invoerrechten hadden betaald (m'n auto is minder waard!), gingen we weer terug naar SV. Daar moesten we vervolgens de nieuwe Noorse kentekenplaten ophalen. We kwamen binnen en het was er druk, druk, druk. Maar we waren eigenlijk zo aan de beurt. Het gevolg van gescheiden loketten, bleek later. De mevrouw aan de balie typte wat gegevens in, liep naar achteren en haalde de prachtige, blinkende Noorse nummerplaten uit het papier. Is het geen geweldig nummer?

Opluchting dat dat gedeelte van integratie achter de rug was, zijn we weer terug gereden naar huis. Onderweg, net buiten Kristiansand, zijn we laat maar lekker wezen lunchen. De mooie tocht weer hervat, met een slapende Caitlin achterin.

Reageren....

Ik wil nog even doorgeven dat jullie, tot en met Caitlins verjaardag op 30 november, kunnen reageren op mijn foto voor op de kalender.

(enne... eenieder die de hint begrijpt, weet wat Caitlin leuk zou vinden ;-))

Hopelijk deze week heb ik weer even de tijd 's avonds om er weer een leuk weblogje op te zetten. Blijf ons volgen, OK?

Kom ik op de kalender???

Weten jullie het nog? Ik heb meegedaan in de wedstrijd om met een foto uit Tvedestrand op de kalender voor 2009 te komen. Er doen in totaal 297 foto's mee. Als jullie mijn foto het mooiste vinden, kun je nu voor de foto stemmen.

Om te stemmen, kun je een emailtje sturen naar: marianne.drivdal @tvedestrandsposten.no . Vermeld dan het fotonummer 256 en de naam van de foto: Sopp ved Bøklia (de ø krijg je met alt-toets en 0248 in te toetsen).

Wil je alle prachtige foto's bekijken klik dan op: http://www.tvedestrandsposten.no/bildeserier/article3834519.ece

Ik hoop natuurlijk dat ik veel stemmen krijg. Veel plezier met het bekijken van de mooie foto's uit onze kommune!!

Arbeidscultuur?

Nou kan ik natuurlijk een heel verhaal op gaan hangen, over hoe relaxed het er hier allemaal aan toegaat op het werk en hoe geweldig het allemaal wel niet is, maar evengoed blijft het natuurlijk gewoon werk, met een stuk verantwoordelijkheid, waar ze hier overigens niet dol op zijn en natuurlijk ook een bepaalde hoeveelheid druk op de schouders, waar ze ook niet echt wild van zijn. Maar er zijn ook wel degelijk verschillen.

In tegenstelling tot wat wel eens beweerd wordt over Sørland, kennen ze hier wel degelijk stress. Vaak gaat het over niks, maar ze maken zich wel eens druk. Meestal gaat het dan over hele kleine dingen of een beslissing die ze nu toch echt moeten nemen. Ze zullen ook nooit direct zeggen, wat ze nou werkelijk bedoelen, maar ze vermommen het een beetje: "gut, lange stuklijst zeg, heb je nou echt al die onderdelen nodig voor dit ontwerp??". Dan bedoelen ze dus eigenlijk dat het moelijker is, dan ze verwacht hadden. "Er staan wel veel onderdelen op deze tekening", betekent dat het liever over twee of drie tekeningen verspreid had moeten worden. "Daar zouden we eens een tekening van moeten hebben", betekent dat IK naar Duitsland moet bellen (want Nederland grenst nou eenmaal aan Duitsland), om aan die goede mensen een tekening te vragen.

Als je eenmaal hebt leren luisteren naar al hetgeen wat nou juist niet uitgesproken wordt, dan valt het allemaal best mee. Verder zijn ze ook enorm geinteresseerd in de mens achter het hele verhaal. Ze vragen nooit of een project goed loopt, maar eerder of je er nog plezier in hebt, of je het nog leuk vindt, of het wel is wat je ervan had verwacht, of de klant vriendelijk is, en meer van dat soort dingen.



Eigen initiatief is ook nul: "gut een probleem....." en dan stopt alles. Niemand durft een harde uitspraak te doen, niemand neemt een beslissing, want voor je het weet, heb je ineens de verantwoording, en dat wil je natuurlijk niet. Dus wachten ze gelaten af tot die maffe Nederlander komt, dan kan die de beslissing nemen, en dan kunnen we later altijd zeggen dat het zijn schuld was. Handig, vandaar dat ik waarschijnlijk ook mijn vaste aanstelling al heb bij AMEK.

Tijdens de middagpauze eten we en praten we tegelijk, tafelmanieren kennen ze hoegenaamd niet. Ze praten over van alles en nog wat maar absoluut niet over werk en nemen daar dan ook gerust alle tijd voor. Afhankelijk van het onderwerp duurt de pauze dus een half uur tot een uur.

Je begint met werken tussen zeven en negen, en na acht arbeidsuren hou je dan ook weer op. Niemand controleert dat, je registreert niks, alles gaat in goed vertrouwen. Zo had ik na een maand al de sleutel en de code van het alarm en dat vertrouwen werkt. Op de spreekwoordelijke uitzondering op de regel na, maakt daar niemand misbruik van, je zorgt gewoon dat je er bent en je probeert gewoon zo goed mogelijk je ding te doen. In de praktijk betekent dat, dat ik iets voor zevenen binnen kom rollen, en tussen drie uur en half vier rol ik weer naar buiten. Je krijgt vervolgens 25 en 12 vakantiedagen, want het moet natuurlijk ook weer niet teveel op werk gaan lijken. Verder heb ik mijn eigen kantoortje met uitzicht op een royaal bosperceel met bijbehorende berghelling en kabbelend beekje, goed voor de sfeer, maar iets minder voor de werklust. Ook de route naar het werk, door prachtige bossen en bergen, met twee echte, ambachtelijk uitgehakte tunneltjes doet daar geen goed aan (de werklust wel te verstaan).

Ook doen die stugge en terughoudende Noren er alles aan om me maar op mijn gemak te laten voelen. Een zeldzaam gastvrij, open en behulpzaam volkje, niet altijd naar ik heb vernomen, maar in ons specifieke geval konden we ons geen warmer welkom wensen, ook op het werk.

De eerste sneeuw

Gisteravond kwam onze buurman Rune met het bericht dat er vannacht 5-10 cm sneeuw zou vallen. O jeetje, dachten we, het gaat er dus nu echt van komen. Hans is nog allereerst begonnen om onder zijn auto de winterbanden te leggen en daarna moest ook de auto van Nicole eraan geloven. We waren dus voorbereid.

Maar toen ik vanmorgen wakker werd, zag ik nog niets wat op sneeuw leek. Er waren wel wolken en het was somber weer, maar het was droog. Nicole was al blij, want ze wilde vroeg boodschappen gaan doen. Ik ben dus om half 9 naar boven gegaan om op de meiden te passen en net toen Nicole terug was (zo rond de klok van half 11) gebeurde er dit.

Het wordt ook kouder.Nicole heeft hout gehaald voor de kachel en ik heb de "varme pumpe" aangedaan. Ja, de herfst is hier voorbij en Koning Winter heeft zijn entree gemaakt. De meiden vinden het geweldig en verheugen zich nu al op het spelen in de sneeuw. Sleetje rijden en een sneeuwman maken zijn favoriet.

Morgen moeten we naar Kristiansand. We hopen dat de sneeuw dan een beetje weg zal zijn, maar het blijft de hele dag doorgaan. Het wordt dus vast een verrassende tocht.

Toen ze dan eindelijk het boterhammetje op hadden, zijn we met pakken aan lekker naar buiten gegaan. Malin en Annika hadden het geweldig naar de zin en zijn gelijk begonnen met het maken van een mooie sneeuwpop. En de sneeuw plakt hier goed, dus die extra bewoner stond binnen een mum van tijd in de tuin.

Onze kleine Caitlin vond dat witte, koude goedje maar een beetje vreemd. Ze wilde al snel weer naar binnen en vanuit de heerlijk warme kamer lekker vanachter het raam (geraniums hebben we hier niet!) naar de zussen kijken.

En zie hier het resultaat!

HOERA, GEWONNEN!!

Heb net hier in Tvedestrand met m'n drie meiden even een vreugdedansje gemaakt. Ik heb namelijk gewonnen!! Nu zul je denken, waarmee dan? Dat zal ik je vertellen.

Om de zoveel tijd krijg ik een nieuwsbrief van Magnolia. Dat zijn hele leuke stempels, waar je mooie kaarten mee kunt maken. In die nieuwsbrief zit altijd een link naar de blogcandy, een soort wedstrijd. Bij Magnolia hoef je slecht een reactie te geven onder een blogbericht. Bij de Santa collectie heb ik ook eens een keertje meegedaan. En nu hebben ze me eruit gehaald, als zijnde de winnaar!! En wel uit 933 reacties van over de hele wereld, echt Azië, Australië, Nieuw-Zeeland, Duitsland, USA, Canada, Frankrijk, Ierland, Nederland, Noorwegen, Zweden, Finland, UK... en IK heb gewonnen! Ik kan het nog steeds niet geloven.

En wat is m'n prijs? Maar liefst 19 stempels ter waarde van zo'n slordige € 133,- uit de Santa collectie van Magnolia! Allemaal om kaartjes voor de kerst te maken. Natuurlijk houd ik nu de postbode angstvallig in de gaten.....

Lekker spelen met water, zand, steentjes en stokken

Eind september was het op een middag nog zulk mooi weer, dat ik (oma) samen met Malin en Annika nog een keertje naar het Tjenna meer wilde wandelen. Gelukkig had mama nog wat oud brood, zodat we ook de eendjes blij konden maken. Het zonnetje scheen en goed gemutst gingen we op weg. We hadden afgesproken dat we heen zouden lopen en terug zouden gaan met de bus. Want ja, dan moesten we weer bergop en dat valt soms niet mee met die korte beentjes van onze Annika.

Onderweg gingen we nog even langs Euronics. Ik had nieuwe cartridges nodig voor mijn printer. “Moet dat nu echt oma, we willen naar het meer”, riepen ze in koor. “Ja, het duurt maar even en voor we het weten, zijn we weer op weg”. Oké.

We wandelden gezellig en kletsten intussen over van alles en nog wat. Vorige keer hadden we gezien dat er een kortere weg naar het meer moest zijn en dus keken we goed waar die weg dan wel begon. Ja hoor, we vonden hem. Maar het was een erg steil bergweggetje. “Zullen we hier langs gaan of toch niet”, vroeg ik. “Nee oma, we willen eerst nog naar de bakker. Dan nemen we een lekkere muffin mee en ook wat te drinken”, stelde Malin voor. “En wie gaat dat betalen”, vroeg ik. “Jij natuurlijk oma, wij hebben geen geld”, ging het wederom in koor. Nou vooruit dan maar. Jullie zijn ook niet de eerste de beste.

Zo na een halfuurtje kwamen we bij Tjenna aan. Het was er niet druk. De scholen zijn alweer begonnen en we zagen wel wat jongelui, die moesten wachten op hun bus. De eendjes kwamen van heinde en verre om de broodkruimels, die we mee hadden gebracht, te verorberen. Wat waren ze gulzig. Het leek wel of ze in dagen geen brood hadden gehad. Maar wij wisten wel beter. Want we hadden al eens gezien, dat de jongelui hun brood niet opaten, maar lekker voerden aan de eendjes. “Dat doen wij niet hé Annika”, zei Malin. Nou ik weet niet wat ze over zo’n 10 jaar wel of niet zullen doen. Misschien ook wel hun brood aan de eenden voeren.

De meiden hadden lekker gespeeld met water en zand. Toen bedachten ze opeens dat het ook wel leuk zou zijn om steentjes en stokjes in het water te gooien. Kijken wie het verste zou komen. Het was een gespetter van jewelste, maar ze hadden enorm plezier. Het water was wel koud. Schoentjes en broeken werden wel een beetje nat, maar dat gaf niks. Het droogt wel.

Op een gegeven moment liep er een mevrouw langs ons tafeltje en even verderop stond ze stil. Ze voelde even of het water koud was of niet. En wij vonden het koud, maar zij schijnbaar niet. Want ze kleedde zich uit, deed haar badpak aan en sprong in het water. We keken heel verbaasd. Want wie gaat er nu, eind september, nog zwemmen in ijskoud water. Zij dus. Volgens mij viel het haar ook een beetje tegen, maar ze zwom rustig tussen de eendjes een aantal baantjes op en neer. Na een poosje kwam ze er weer uit, droogde zich af en trok haar kleding weer aan. En ze vertrok richting het bos. Over het bruggetje en de berg op. Koud zal ze het wel niet meer gehad hebben, want van klimmen word je warm. Ik heb nog even gedacht om ook langs die weg terug te lopen en de bus de bus te laten, maar de meiden wilden perse met de bus.

We hadden weer een hele fijne middag gehad aan het meer en het strandje. Met de bus mochten we gratis mee. “Dus dat doen we vaker oma”, zeiden de meisjes. Naar huis moesten we nog een stukje lopen en we hoopten er een beetje op dat papa van zijn werk zou komen en we dus mee konden liften naar huis. Maar we hadden pech, papa moest een halfuurtje langer werken en toen we net thuis waren, kwam hij ook.

Wat een geweldige verrassing

Het is hier ontzettend slecht weer vandaag. Veel regen en wind en je ziet de blaadjes neerdwarrelen. De herfst is hier dus echt begonnen. Door de regen en de wind voelt het ook nog eens koud aan, dus we konden wel iets leuks gebruiken om ons te verwarmen.

Zo tegen de klok van 11 uur kwam de postbode en ik liep naar beneden om te kijken of er iets in de brievenbus zat. Hoop iedere dag een beetje dat er eindelijk eens uitsluitsel komt over mijn verblijfsvergunning. Reclame, een uitnodiging om ergens aan mee te doen. Een prijs had ik al gewonnen stond er in die brief. Maar nee geen brief dat de verblijfsvergunning binnen is.
Maar toch had de postbode iets leuks meegebracht. Een pakje voor mij. De meisjes hadden al gezien dat ik naar de brievenbus liep en toen ik het pad naar boven weer opliep, stonden ze alle drie te dansen voor het raam. Ik zag Malin vragen voor wie het pakje was. Ik beduidde voor oma, maar met haar vingertje vroeg ze of ik naar boven wilde komen. Samen met mij wilden ze het pakje open maken. Nou vooruit dan maar. Ik naar boven.

Het pakje zat goed dichtgeplakt. Geen probleem. De stevige vingertjes van Malin kregen het open. Een schaar hadden we echt niet nodig.
En wat zat erin………………………….. een doosje waar gebraden haantjes in thuis hoorden. Maar die haantjes zaten er niet meer in.De meisjes werden onderhand ongeduldig van het wachten. En toen ik het doosje open had gemaakt, keken ze eerst een beetje raar. Er zaten pakjes in en wat moest oma daar nou mee. Ik vertelde ze dat we hier iets mee konden maken. Ja, maar wat dan………………….. vooruit oma vertel het ons. Toen ik zei dat het custardpoeder, vanillestokjes en cacaopoeder dachten ze eerst dat ik een grapje maakte. Ga je de poeder en de stokjes gebruiken om een kaart te maken of ga je er iets mee doen in het scrapboek. Nee, geen kaart en geen scrapboek. Maar wat dan oma…………………kom op, vertel het ons. Hier kan oma of mama heerlijke vanille- en chocoladevla mee maken.

Nou, er ging een gejuich op. Malin en Annika glunderden al helemaal en Caitlin zag je denken, waarom doen jullie nou zo gek. Die begreep er echt niets van. "Oma, wie heeft dit dan naar ons toegestuurd?"vroeg Malin. Ik vertelde ze dat een hele lieve vriendin van oma uit Nederland ons hiermee heeft verwend.
Ons diner voor vanavond wordt geweldig. We hebben van Noorse kennissen een stukje eland gekregen om eens te proeven en dat staat nu lekker in de pan te sudderen. En ons nagerecht …………………….3x raden! Vanillevla.

Lieve Hennie, ontzettend bedankt. Je hebt er mij en mijn (klein)kinderen een enorm plezier mee gedaan.

Oma Ans

September (deel 2)

We hebben hele gezellige buren, Elin en Rune. Zij vroegen ons een paar weken terug of wij meegingen naar de trial kijken. De broer van Elin deed ook mee. Eerlijk gezegd wist ik eerst niet precies wat ik er me bij voor moest stellen. Tot Hans me herinnerde aan een paar jaar geleden, toen we eens (met z'n tweetjes nog) in België naar trailrijden zijn wezen kijken in de Ardennen. Dat was ook spectaculair om te zien, dus ik wist dat vooral onze Annika er ontzettend van zou genieten. Ze houdt van alles wat zich op wielen voorbeweegt. Het was op een zondag en we hadden afgesproken, dat we om 9 uur zouden vertrekken. OK, dat werd half 10 maar goed, dat heb je met kinderen. Er moet werkelijk van alles mee, de wandelwagen, koffie, sap, broodjes, koekjes, luiertas, extra schoenen en je lekker warm aankleden. Gelukkig was het niet zo heel ver rijden. Toen we aankwamen was het net begonnen. Er waren 3 verschillende parcours uitgezet op de rotsen en daar moesten de speciaal uitgerustte auto's de routes volgen zonder de afzetting van het parcours te raken. En dat natuurlijk zo snel mogelijk. Je kunt wel nagaan dat Annika genoot, zo ook papa Hans. Malin trok op een gegeven moment de bossen in om takjes, steentjes en propjes te verzamelen. Caitlin hobbelde er soms achteraan en soms keek ze haar ogen uit naar de grote auto's, die toch wel veel lawaai en rook veroorzaakten. Op een gegeven moment is Caitlin in de wandelwagen in slaap gevallen. Door alle herrie heen!! Het was een gezellige dag en we zijn rond half 5 weer thuis aangekomen.


Wat ook ontzettend leuk was, voor iedereen, was de open dag bij de brandweer. Onze overbuurman, Kenneth, is vrijwillig brandweerman en hij liet weten dat de brandweerkazerne voor het publiek geopend was. Je mocht in de brandweerauto zitten en de hele uitrusting van de auto was tevoorschijn gehaald. In de kazerne, was er een rondgang uitgezet door middel van vragen die de kinderen konden beantwoorden over brand en de brandweer. Op het eind kwamen we terecht in de huiskamer en er werden heerlijke noorse wafels gebakken. Ook dit was weer een geslaagde dag, temeer we later nog een mooie nieuwe houtkachel hebben gekocht.

Zoals al eerder verteld, hebben wij hier in de straat diverse grote en kleinere rotspartijen. Als de oudere kinderen van de hoger gelegen huizen van school thuiskomen, lopen zij natuurlijk niet helemaal om de rotsen heen, nee ze nemen de kortste weg en klimmen met tassen en al (in de zomer zelfs soms op blote voeten) de rotsen op. Met het grootste ontzag hebben onze meiden al diverse keren staan kijken naar deze noorse acrobaatjes. Nadat ze zelf genoeg zelfvertrouwen had opgebouwd, wilde Malin het ook proberen. Dus goede schoenen aangetrokken en na een stevige aanmoediging was Malin boven. "Mama, de juffrouw (in Nederland) zei nog wel dat ik niet zo goed kon klimmen!" Ja meid, ze zou je nu eens moeten zien. Nou ik moet zeggen, ik doe het haar niet na! Uiteraard kon Annika niet achterblijven. Maar zij had toch een beetje het probleem van te korte beentjes. Met een beetje hulp van Malin is het Annika toch gelukt. Daarna nog even de kleinere rotsen getrotseerd. Dat was "makkie", zoals de dames mij vermeldden. Ach ja, over een poosje zijn de grote rotsen misschien ook wel "makkie"!

Hallo,

blijven jullie nog even wachten op het nieuwe blogberichtje? Als straks de kindertjes op bed liggen, wil ik deel 2 van september erop zetten. Nu gaan we eerst even eten, OK?

Tot straks....

Grote en kleine "beessies"

Toen we afgelopen week 's avonds een hele tijd een hond hoorde blaffen en een grote rode auto voor de deur zagen staan, werden we natuurlijk erg nieuwsgierig wat er nu in godsnaam toch aan de hand was. We zagen twee mannen in de auto zitten met een bakje koffie, jachtkleding aan en druk pratend tegen elkaar. Rune, onze buurman, was Hans aan het helpen in de garage, dus hij ging polshoogte nemen. Wat bleek? De mannen waren aan het wachten op de jachthond ("elghund": elandenhond) die in het bos een eland opgespoord had. Híer in "ons" bos! Een eland? Jawel en niet zo'n kleintje ook. Een stier van rond de 500 kilogrammen. Daar waren de jagers niet naar op zoek, omdat het vlees te taai is. Ze hebben liever een "kleintje" van rond de 150 kilogram. Die is nog lekker jong en lekker mals. Maar als de elghund eenmaal een eland heeft gevonden, laat-ie 'm niet zomaar gaan. Het heeft werkelijk de hele avond geduurd en uiteindelijk heeft de hond het opgegeven, want het baasje kwam maar niet. Hij bleef maar roepen dat de hond terug moest komen, nou ja, OK dan maar. Ach, het is natuurlijk best bijzonder dat een eland zo dichtbij leeft. En ze zijn nog behoorlijk groot, ze kunnen tot 3 meter lang worden en een gewei (hier in zuid-scandinavië een stanggewei met tot 20 korte takken per stang) met een spanwijdte van 2 meter hebben. Hun schofthoogte is 180 tot 220 cm. Al met al een behoorlijk beest. Nee.... ik zou 'm niet graag zo onverwacht tegenkomen. Misschien een keer op een elandensafari?

Nee, dan kom ik liever een "sleve" (sliev) tegen. Gelukkig was op dat moment ons overbuurmeisje bij ons en zij kon ons vertellen dat deze "slang" niet giftig was én hoe hij heette. Een sleve is een hagedis zonder pootjes en lijkt enorm op een slang. Het is dan ook even schrikken als je ze hier op de weg tegenkomt. Maar ze zijn dus niet giftig of zo en zelfs erg nuttig in je tuin. De sleve eet namelijk graag slakken en regenwormen. Hij voelt zich dan ook goed thuis in je komposthoop. In de schemering worden ze aktief en gaan ze jagen. Ze kruipen dan langzaam vooruit met stijve bewegingen op hun prooi af. Ze hebben wel een mooie huid, een metallicachtig, hard, lichtbruin velletje. De sleve die wij tegenkwamen rond half 8 's avonds was volgens mij in de aanslag. Of hij was geschrokken, want hij lag/stond stokstijf. Tot ik een foto maakte met een enorme flits in zijn gezicht. Hij wist niet hoe snel hij weer in de slootkant moest komen. Onze meiden vonden het in ieder geval ontzettend interessant. En we zijn allemaal weer een ervaring rijker en een stukje wijzer geworden.

In de krant!

Jawel, ik sta vandaag in de krant, de Tvedestrandsposten! Nou ja, een foto, die ik genomen heb dan. Gelukkig niet met m'n hoofd (hihi). Afgelopen week heb ik een mooie foto van paddestoelen (sopper), genomen bij de barnehage, ingestuurd voor een wedstrijd. De ingezonden foto's komen op de internetside van de krant (http://www.tvedestrandsposten.no/) en de mensen kunnen dan stemmen voor de mooiste foto. De 12 met de meeste stemmen komen dan op de kalender van de Tvedestrandsposten. Dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken, de krant een emailtje gestuurd met de foto en tot mijn verbazing stond-ie dus vanmorgen in de krant. Mét m'n naam erbij. Jullie snappen dat ik hartstikke trots ben. En ik hoop dat-ie wordt gekozen voor de kalender van 2009. Dat is nog even afwachten tot november.............

Enne, als jullie willen stemmen, dat kan van 1 tot 15 november:
http://www.tvedestrandsposten.no/bildeserier/article3834519.ece?token=&start=32&serie=0

September (deel 1)

Ook hier in Noorwegen regent het natuurlijk weleens en de meiden moeten zich dan binnen vermaken. De hele huiskamer wordt dan op zijn kop gezet en eerlijk gezegd mis ik dan de serre weleens die we in Nederland hadden. OK, we hadden afgesproken dat de ene helft van de kamer netjes zou blijven en de kids in de andere helft, waar het meeste speelgoed én de grote speelgoedkast staat, zouden spelen. Maar vanzelfsprekend is deze onzichtbare scheidslijn al snel overtreden en staat de hele kamer op stelten. Alle stoelen, de kussentjes, ja zelfs de lamp komt er aan te pas om een prachtige tent te maken, want als je buiten niet kan kamperen, dan doe je dat toch gewoon in huis?!

Omdat ik op een gegeven moment bijna languit in de kamer lag, heeft oma Ans de oudste twee even meegenomen en heb ik Caitlin op bedje gelegd. De kamer weer een beetje aan kant en even relaxen. Heerlijk als na die drie luide kinderstemmetjes het zo stil is in huis. Daar kan ik dan echt even van genieten. En de meiden hebben bij oma Ans ook genoten. Mormor (je spreekt het uit als moermoer: de moeder van je moeder oftewel oma) had uit Nederland nog een pak kinderkoekjes om zelf te bakken. Nou ze hebben hun best gedaan op de zandgebakjes. En toen de oven in. "Als we nou blijven kijken, zou het dan sneller gaan?"

Na een poosje waren de koekjes klaar en mama moest komen kijken. Caitlin was intussen ook weer wakker, dus wij met z'n tweetjes naar beneden. Helaas konden de koekjes nog niet genuttigd worden anders zouden we allen onze monden verbranden. Ook waren ze nog niet helemaal af, want oma moest nog even glazuur maken, zodat er een snoeppapieren plaatje van Alfred J. Kwak op geplakt kon worden. En na een poosje, eindelijk ze waren genoeg afgekoeld om te proeven. En meiden, jullie hebben een heerlijk koekje gebakken, hoor. Het duurde dan ook niet lang of de koekjestrommel was weer "tomt" (oftewel leeg).

Over bakken gesproken, we doen dat tegenwoordig ook met het brood hier. Er gaan met een gezin van 5 heel wat boterhammetjes doorheen op een dag en hoewel er hier verschillende soorten broden zijn, zijn we begonnen ze zelf te bakken. Ik moet bekennen, we waren een aantal (mis)baksels verder, eer we de juiste mix hadden ontdekt. Maar met de juiste apparatuur gaat het nu heel niet slecht. Ik heb een goede keukenmachine gekocht (m'n handmixertje kreeg het erg warm en was niet blij) en met wat hulp uit verschillende richtingen (de noren bakken hier vrij veel hun eigen brood en andere lekkernijen) krijgen we nu een heerlijke grote boterham op ons bordje. Zo om de andere dag wordt er hier driftig gekneed en het wordt al zo routine, alsof je even de aardappels schilt!!

Ook leuk om te vertellen, we hebben laatst ook onze eigen vanillevla gemaakt. Annika heeft haar vingers erbij opgegeten. Malin houdt het tegenwoordig liever bij de Noorse yoghurt en Caitlin proeft en lust gelukkig nog een heleboel. Maar goed, de vanillevla is hier bij onze supermarkten niet te vinden in het koelvak. En toen we het het personeel van de Meny vroegen, keken ze ons aan of ze water zagen branden. Gelukkig is er dus wel vanillesuiker in het assortiment, wat hier veel gebruikt wordt om pudding voor puddingbroodjes te maken. En met o.a. melk en maizena kom je een heel eind. Annika vroeg gisteren nog of we nog eens vanillevla aten. Mama heeft dus weer een taakje.

Het zit niet altijd mee hoor!

Jullie denken misschien wel eens dat ik niets dan lof heb voor dit prachtige land Noorwegen, maar vandaag is het helemaal anders.

Het begon vanmorgen vroeg al toen ik aan het internetbankieren was. Oeps…………verbinding weg en alle werk voor niks. Nu schijnt dit hier wel vaker te gebeuren, maar het is vervelend als je net bezig bent met de financiën. Enfin, na een uurtje was er weer verbinding en zijn de betalingen gedaan. Intussen waren de meisjes naar school gebracht {ze gingen zojuist på tur (op stap) in de plensregen, maar zoals de Noren zeggen: er is geen slecht weer, er is alleen slechte kleding} en Caitlin en Nicole kwamen gezellig een kopje thee drinken.

De postbode kwam en bracht een gezellige envelop van een vriendin uit Nederland, maar ook een brief van het UDI (dat is de Noorse instantie, die de verblijfsvergunningen regelt) met de vraag of ik hen binnen 2 weken een document wil opsturen dat ik verzekerd ben voor de zorg. De aanvraag voor mijn verblijfsvergunning is 28 juli gedaan op het politiebureau hier in Tvedestrand. Het was vakantie, dus alles is blijven liggen. Rond 20 augustus heeft een medewerkster de zaak in behandeling genomen en de benodigde papieren opgestuurd naar het UDI in Oslo.

Intussen zijn we ook naar het NAV (een soort van SVB in Nederland) geweest en daar het formulier 121 ingeleverd. Dit formulier is nodig om verzekerd te zijn van de zorg hier in Noorwegen. Dit formulier had ik al aangevraagd in Nederland bij het College van Zorgverzekeringen (CvZ). Als ik dus ziek ben en een dokter nodig heb, dan worden de kosten verhaald op de Nederlandse verzekering. Enfin, het NAV heeft het formulier verder ingevuld en verzonden naar het Tryggekontor in Oslo. Heb gebeld naar het SVB in Nederland met de vraag of zij mij misschien een document konden sturen, want zij houden maandelijks mijn nominale premie in. Nee, dat is niet mogelijk. Ik moest contact opnemen met het CvZ. Dat heb ik dus gedaan, maar ook zij konden mij niet verder helpen. Nog gebeld naar de instantie, die mijn pensioen uitbetaald. Helaas…………pindakaas. Ook zij konden niets voor me betekenen. Alle maanden betaal je dus een flinke bijdrage en als je iets wilt hebben van ze, dat lukt dat niet.

Op dit moment heb ik dus nog geen documenten dat ik in Noorwegen zeker ben van zorg door een arts of ziekenhuis en het UDI heeft deze documenten nodig om akkoord te kunnen geven op mijn aanvraag voor een verblijfsvergunning. En dan merk je nu dus, dat het hier dus allemaal heel relaxt gaat. Je moet niet stressen (en dat is wel eens moeilijk hoor) en rustig afwachten.

Gelukkig zijn er medewerkers van Norsk.nl die altijd bereid zijn om je met raad en daad bij te staan. Vandaag is het NAV gesloten, maar morgenochtend sta ik al vroeg op de stoep bij hen om te vragen naar de stand van zaken. Duimen jullie mee dat alles snel voor elkaar komt.

Herfst in Noorwegen

Er zullen vast mooie plaatjes geschoten kunnen worden in Nederland, maar hier in Noorwegen kun je ook je hart ophalen. De meeste van bovenstaande foto's zijn gemaakt in de eigen tuin. De camera gaat nu overal mee naar toe en ook in de "tuin" van de barnehage staan prachtige paddestoelen. En als je hier een klein eindje wandelt richting het stadje, kom je de mooiste exemplaren tegen. De bomen kleuren ook al prachtig goudgeel en dieprood. Ja het is echt genieten van de natuur hier in de "achtertuin" van ons huis.

Wat valt oma Ans op in Noorwegen en wat doet ze de hele dag.

Vandaag zijn Hans, Nicole en de meiden naar de open dag van de brandweerkazerne hier in Tvedestrand. Natuurlijk had ik meegekund, maar ik vond het ook wel eens fijn om lekker een dagje thuis (ja, ik voel me echt al thuis hier) te zijn en gewoon lekker aan te keutelen.

Nou, dat had ik gedacht natuurlijk. Heel veel bezoekers op onze site vragen steeds aan Nicole hoe het toch met me gaat. “Dus mam…………… schrijf jij vandaag maar eens wat op ons blog”, was de opdracht voor vandaag. Maar waar zal ik nu eens over vertellen.

Ja natuurlijk over de gewone alledaagse dingen die me bezighouden en zaken die heel anders gaan dan in Nederland. Zoals het ophalen van het afval dat ook wij produceren natuurlijk. Iedere dinsdag komt zo rond de klok van 06.45 uur de vuilnisauto. Dus alle kliko’s worden maandagavond al op straat gezet. Nee, niet allemaal bij elkaar, maar ieder bij zijn eigen deur of oprit. Bij ons staan er 3 kliko’s, eentje voor groente/fruit, eentje voor restafval en eentje voor papier. In de garage staat een plastic zak waar al het plastic in moet en bij de brievenbussen staat een kliko waar de inwoners van de hele straat hun glas en blik in gooien. Iedere dinsdag wordt de kliko met groente/fruit geleegd en verder wordt om de andere week het restafval opgehaald. Om de vier weken het papier, plastic, glas en blik. In Nederland zet je de kliko met het handvat naar de straat. Hier niet, maar net andersom. De chauffeur komt met de auto aanrijden, kijkt uit zijn raampje, laat een grijper naar beneden komen en hup daar gaat de inhoud in de auto. Het is dus zo gebeurd. Er komt eens in de 4 weken een mannetje mee als de plastic zakken worden meegenomen. Verder kun je 3x per jaar een kar vol met troep naar het stort brengen. Helemaal voor niks. Heeft Nicole ook al 2x gedaan.

Het milieu is heel belangrijk voor de Noren, hoewel ……………….soms staan er wel 3 of 4 auto’s op de oprit en als onze overbuurman even een praatje komt maken………………… ja, dan komt die met de brommer of soms zelfs met de auto! Weet natuurlijk niet of ze dat allemaal doen, maar het viel me wel op. Maar daarentegen rijden ze heel keurig. Houden zich aan de snelheid, er wordt op de E 18 (waar we gisteren een tractor tegenkwamen en dat mag hoor) rustig gereden, niks geen gejakker, bumper kleven of inhalen. Nee hoor, allemaal keurig achter elkaar. Kom daar maar eens om in Nederland. Ook het oversteken op een zebrapad gaat prima. De kinderen kunnen zelfs veilig oversteken. Ze wachten even, steken hun hand recht vooruit als teken aan de automobilist, even stoppen, ik moet naar de overkant. En er wordt keurig gestopt. Ook voor ons natuurlijk.

Wat een glorie allemaal over Noorwegen hé, maar natuurlijk zijn er ook wel dingen, die ik mis hoor. Zoals het fietsen. Dat durf ik echt niet. Ten eerste gaat het berg op en berg af. En mijn fiets heeft van die dunne bandjes. En op de weg liggen tegen de berm allemaal van die kleine kiezelsteentjes. Misschien voel ik me zekerder als ik een fiets koop met dikkere banden. Ik weet het natuurlijk niet, maar ben erover aan het denken.
En op de tv is hier niet zoveel te beleven. Er zijn maar een paar zenders, waar heel veel sport op te zien is. Naast de Noorse zenders, zijn er 3 Zweedse, 1 Engelse en zelfs 1 Spaanse. Waarom een Spaanse zender………ik weet het niet. Dan heb je nog Discovery, DisneyWorld en Eurosport. Er is geloof ik wel een mogelijkheid om meer zenders te hebben, want je kunt diverse pakketten kopen. Had een klein beetje gehoopt dat er ook Duitse zenders waren, maar daar houden de Noren helemaal niet van. Waarom niet…………..ik zou het niet kunnen zeggen.

Ga je nog even mee naar de supermarkt? Het zonnetje schijnt lekker, dus op pad. De was hangt al aan het lijntje, de jongelui zijn weg en de portemonnee zit in de zak. Deur dicht en weg ben ik. Als ik aan het einde van de Skogfaret ben, baal ik even. Want de zon schijnt prachtig op de bomen, die zich al gaan tooien in herfstkleur.

Zal ik teruggaan en mijn fotocamera halen. Nee, loop eerst maar even door. Moet een brood kopen voor de jongelui. Als ze terug komen hebben ze vast wel honger en willen een boterham. Nicole bakt nu zelf brood en ze smullen er allemaal van. Gisteren had ik ook 2 sneetjes voor het ontbijt. Was echt hartstikke lekker. Loop even binnen bij de Meny (soort van AH zal ik maar zeggen). Even groente kopen. Hebben ze niet zoveel vers, maar het schap ligt vol met allerlei pakken worteltjes en wortelen. Daar zijn ze volgens mij gek op. Bloemkool, broccoli en suikerboontjes liggen er ook. Maar dan houdt het wel op. Ze hebben wel groenten hoor, maar in de diepvries. Smaakt ook prima. (Even tussendoor: afgelopen woensdag waren we hier ook even en toen zagen we nog aardbeien. De meisjes zijn hier gek op, dus ik heb een doosje gekocht. En weet je waar die vandaan kwamen……………uit Hoogstraten. De wereld is dus klein of niet soms). Heb worteltjes en suikerboontjes in de mand gedaan, nog wat salade, een brood (moet je zelf snijden), frisdrank en een lekker snoepje. Op weg naar de kassa. Dat gaat heel rustig. Niks vlug op de band, snel betalen en dan vlug inpakken. Nee hoor, niks van dit alles. Op je gemak, je hebt toch de tijd. En zou ik nog even naar het toilet moeten, geen probleem. Hier in Grisen (zo heet het pas geopende winkelcentrum waar de Meny is gevestigd) zijn keurige toiletten voor dames, heren en minder validen. Eerst dacht ik eventjes, ja net nieuw, dus dat hoort er dan bij. Nee hoor, in alle winkelcentra waar we nu geweest zijn, zie je overal toiletten. En er is ook gedacht aan de kleintjes, die een schone luier aan moeten. En alles gratis en voor niks. Ja, bij V&D hebben ze dat ook, maar daar moet je voor betalen. Ook bij de Hema kun je naar het toilet, maar in een Nederlands winkelcentrum heb ik zoiets nog niet gezien. Op weg naar huis genoten van het zonnetje, dat vandaag uitbundig schijnt. Ik geniet met volle teugen.

Verder ben ik erg druk met het schrijven van mailtjes aan familie, vrienden en bekenden. Probeer ook voor alle jarigen een kaartje op de bus te doen. Dat moet dan wel een weekje eerder gepost worden. Het kan dus best zo zijn dat het kaartje er al op tijd is. Heb nl geen idee hoe lang een brief of kaart erover doet naar Nederland. Weet wel dat post vanuit Nederland er soms binnen 2 dagen is, maar ook dat het wel eens 7 dagen kan duren. Het is dus iedere keer weer een verrassing wat de postbode brengt. We krijgen wel iedere dag heel veel reclame.

Het is maar goed dat ik alle kleding voordat het in de verhuisdozen ging, eens goed heb uitgezocht. De mantelpakjes en rokjes zijn niet meegegaan, maar daar waren ze bij Terre des Hommes blij mee. Kleding is natuurlijk wel schoon en netjes, maar het moet allemaal makkelijk zitten. Had misschien wel een “modderfiguur” geslagen met mijn mooie mantelpakjes. Ook schoenen met hoge hakken …………….heb ze nog niet veel gezien hoor.

Nu mijn appartementje is ingericht…………… af en toe nog eens wat veranderen natuurlijk of nog wat nieuws kopen……….. is er ook meer tijd voor de hobby. Heb nu een eigen kamertje waar alles een plaatsje heeft gekregen. Nog niet altijd naar mijn zin. In Wernhout kon ik alles zo vinden, maar hier heb ik nog niet zo’n goed overzicht. Ook Malin, Annika en zelfs Rachel (ons overbuurmeisje) vinden het geweldig om lekker te knutselen in mijn hobbykamer. De deur houd ik wel goed dicht, want ons kleine Caitlinnetje wil ook heel graag weten wat er toch voor leuke dingen allemaal achter die deur zitten. En………….. dat is echt nog niks voor die kleine grijpgrage handjes. Hans heeft in de hobbykamer en in mijn woonkeuken een verwarmingselement opgehangen. En als alles goed gaat komt 30 september de “varme pumpe”. Dat is verwarming in de winter en airco in de zomer. Mijn huiskamer!

Mijn auto is in Nederland gebleven en ik heb nog geen auto gekocht hier. Ben dat ook niet van plan eigenlijk. Ga met Nicole mee voor de grote lading wekelijkse boodschappen en wil ik eens een dagje alleen op stap, dan is er een goede busverbinding naar de stad (als ik niet wil lopen), naar Arendal of naar Risør. Wil ik eens verder weg, dan kan ik altijd nog met de trein, die vertrekt vanuit Arendal. En kom ik er in het Noors niet uit………… geen probleem. Engels wordt hier ook heel veel gesproken. Dus dat moet toch lukken of niet soms.

Net als in België is hier de stroom ook bovengronds. In onze straat, waar een 30 km zone geldt (is wel fijn voor de kids, want die kunnen rustig op straat met een bal spelen) staan dus diverse palen. Was wel even wennen, maar het valt me nu al niet meer op. Zie alleen maar kaarsrechte bomen. Ben wel benieuwd hoe of dat gaat als het stormt of als er veel sneeuw valt. Blijven ze dan ook zo recht staan? We zijn wel erg afhankelijk van de stroom, want hier is nergens gas. Misschien wel in de grote steden, maar dat weet ik niet.

We zijn ook begonnen met het maken van de kerstkaarten. Binnenkort halen we de scrapboeken en de foto’s ook weer tevoorschijn. In Arendal (winkelcentrum Harebakken) zit een fotograaf, waar we onze gemaakte foto’s via de mail naar toe kunnen sturen. Na een dag of 2 kunnen we ze dan weer ophalen. Nicole en ik zijn nu bezig met de hobby op donderdagmiddag en vanaf volgende week gaan we ook dinsdagmiddag aan de slag. Heerlijk voor Nicole, even 2 uurtjes helemaal voor haarzelf. Hobbyclubs, zoals we die in Nederland kenden, hebben we hier nog niet ontdekt. Wel een paar fantastische winkels. Je moet je hand heel goed op de knip houden, want voordat je het weet heb je je “arm” gekocht. Kaarten gemaakt in 3D of borduren, zoals ik altijd deed, dat kennen ze hier helemaal niet. Hier worden juist veel meer scrapkaarten gemaakt en daar spelen de winkels natuurlijk op in. Natuurlijk zijn de Noorse vrouwen creatief, maar ik denk dat er heel veel gebreid wordt. We houden de krant (Tvedestrandsposten) goed in de gaten om te zien of er toch opeens een adres voor een hobbyclub in staat. Ik denk eigenlijk dat de Noren meer sportmensen zijn en er op uit trekken in de natuur.

Het is intussen een heel verhaal geworden. Ik hoop nu maar dat jullie het leuk vinden om te lezen……dus laat een berichtje achter. Dat zou ik fantastisch vinden.