Stay tuned!

De verhuisdozen zijn bijna allemaal uitgepakt en het "gewone" leven gaat hier beginnen. De laatste weken zijn echter zeer hectisch en druk geweest. We willen jullie dan ook vragen om nog even geduld te hebben. Zeer binnenkort komt er een eerste indruk van ons leventje hier in Noorwegen.

Om alvast een tipje van de sluier op te lichten, het is hier prachtig mooi, het weer is verrukkelijk en ons rode huisje begint steeds meer te zitten als een "oude jas". Onze spulletjes krijgen langzaam maar zeker een plekje en de meisjes genieten volop.

Maar zoals ik al zei, zal er snel meer volgen (met foto's natuurlijk) van ons nieuwe plekje op deze aardkloot, so... stay tuned!!

Eindelijk op ons nieuwe stekkie

De verhuiswagen inladen ging supersnel, want om 12.00 uur zat alles erin en zaten Hans, Nicole en ik in een leeg huis. 's Middags een beetje opgeruimd en de laatste dingetjes weggewerkt. Lekker gegeten bij de ouders van Hans. Die kregen opeens 6 logees voor het weekend. De volgende dag hebben Nicole en ik het huis nog een beetje schoongemaakt en toen om 14.00 uur de bezichtiging was, kregen ze een compliment voor het nette en opgeruimde huis. Dat was fijn om te horen. Daarna naar de notaris, de sleutels (een hele bos) overhandigd aan de nieuwe bewoners en toen was ook dit verleden tijd.

In het weekend was er natuurlijk nog van alles te doen voor Hans en Nicole. Jammer dat het weer niet zo meewerkte, want dan hadden de meiden lekker buiten kunnen spelen. Maar helaas..... pindakaas. Het regende volop. Dus binnenblijven en ons daar maar vermaken. Maar het is gelukt hoor.

Na het afscheid van familie en vrienden (toch vloeide er nog een traantje, maar dat mag) zijn Nicole, Hans en de 2 jongste meisjes zondag om 20.00 uur vertrokken richting Noorwegen. Om 23.00 uur was er rust in de auto. De meiden lagen lekker te slapen. Het regende vreselijk, dus dat was wel vervelend. Maar gelukkig arriveerden ze op tijd in Frederikshavn voor de boot naar Oslo. Hans heeft toen nog een paar uurtjes kunnen slapen en Nicole heeft zich wel vermaakt met de meisjes. Ze keken hun ogen uit. Er was wel wat vermaak voor de jeugd, maar de ballenbak waar ze op gehoopt hadden, ontbrak helaas.

Daarna nog een reisje van 3 uurtjes naar Tvedestrand, waar ze om 21.30 uur aankwamen. Ze werden welkom geheten door de buurtjes. Nog even wat drinken en toen naar bed.

Maar van uitslapen kwam niets terecht, want om 08.00 uur werden ze gewekt door…………………….. de verhuizers.Dus snel in de kleren. De kleintjes sliepen gewoon door ondanks al het gesjouw en misschien ook wel de herrie.

Malin en ik zijn dinsdag met het vliegtuig vertrokken. Een hele belevenis voor haar. Het was dan ook voor de 1e keer dat ze in een vliegtuig stapte. Maar het is heel goed gegaan. Toen we op Sandefjord aankwamen, stond de taxi al te wachten. Hans had heel veel hulp gekregen van een aantal buurmannen bij het uitladen van de verhuiswagen en hij hoefde dus niet op en neer te rijden om ons te komen halen.
De reis naar ons nieuwe stekkie was fantastisch. Het was iedere keer weer genieten van het uitzicht, maar voor ons Malinneke kon het niet snel genoeg gaan. Ze wilde naar haar papa, mama en de zussies. Het was dan ook een warm welkom. En dat in de figuurlijke en letterlijke betekenis van het woord WARM. Na een lekker bordje frites hebben we de avond verder doorgebracht op het terras. Woensdag beginnen we met het uitpakken en het zal vast wel een tijdje duren voor alles op zijn plekje staat.

Oma Ans

Nou vooruit dan...

nog één berichtje vanuit het Nederlandse. Morgen gaan we rijden. Alles is ingeladen en de diverse formulieren ingevuld en richting de verhuizers. We hebben op onze inventarislijst aangegeven waar alles dinsdag weggezet kan worden door de verhuizers en we zijn administratief helemaal op orde.

Morgenochtend nog even relaxen. Ik heb Malin beloofd dat we nog een paar verhuiskaartjes naar (oud-)klasgenootjes zullen brengen. Nog even een laatste wandeling door Rijsbergen dus. Hans gaat 's middags, net als Caitlin, alvast een slaapje doen. Hij moet tenslotte 's nachts van zondag op maandag rijden, zodat we maandag om 9 uur 's morgens aan de kade in Frederikshaven staan.

Er komen nog wat vrienden en familieleden afscheid nemen. En dan is het zover. Dan kunnen we (eindelijk) vertrekken naar "huis", naar Noorwegen. Ik heb er natuurlijk erg veel zin in, hoewel ik nog niet echt het gevoel heb dat ik er naar uit heb gekeken. In die zin dat ik hier nog veel te doen heb gehad. Het loopt nu een beetje op zijn eind, dus wellicht dat het besef van de verhuizing spoedig zal volgen. Het zal wel vreemd zijn om Malin en ons mam achter te moeten laten. Zij komen dinsdag met het vliegtuig. Je gaat morgen toch een beetje met een half gezin op weg, nietwaar?! Gelukkig komen zij ook snel achterop. Hopelijk vinden de kinderen de reis leuk en kunnen Annika en Caitlin slapen in de auto. En dan voor Malin, ook spannend hoor, zo'n vliegreis. We zullen het allemaal snel weten en jullie hopelijk ook snel op de hoogte kunnen brengen van dit deel van het Noorse avontuur!!

Bijna.....

is het zover. Morgenvroeg komt de verhuiswagen onze spullen halen. Het is nu net na middernacht en we hebben nog best veel te doen. Maar goed, we gaan eerst maar even lekker slapen.

Zoals jullie wellicht zullen begrijpen, komt het er niet zo erg van om ons blog op dit moment bij te houden. Er is wel veel te melden, maar de tijd ontbreekt ons om er een mooi verhaal van te maken.

Toch wil ik jullie even een beknopt verslagje geven. We zijn vandaag naar de gemeente geweest om ons uit te schrijven en we zijn ook al dagen bezig om alles in te pakken. De meisjes zijn veel uit spelen geweest. Hoewel ze het erg leuk vinden, is het ook erg vermoeiend voor ze. Ach, wat dat betreft lopen we allemaal een klein beetje als automatische piloten rond.

Maar morgen, donderdag, komt dus de verhuiswagen. We hopen dat ze alles mee kunnen nemen, anders komen ze vrijdagmorgen nog even terug. Vrijdagmiddag gaan we naar de notaris om onze tuin en ons huis te verkopen. We logeren nog een paar nachten bij Hans zijn ouders en dan gaan Hans, ik en de jongste twee zondagavond rijden. We komen dan als het goed is maandagavond in Tvedestrand aan. Dinsdagmorgen zou de vrachtwagen er zijn met onze spulletjes. De buurmannen hebben al aangeboden om te helpen uitladen. Dinsdagmiddag komen dan oma Ans en Malin met het vliegtuig op Torp aan. Dus dinsdagavond zijn we allemaal in Noorwegen en kan het grote uitpakken beginnen!!

Als het goed is hebben we in Noorwegen al internet, dus het moet niet zo heel lang duren eer ik misschien weer achter de pc kan kruipen om jullie op de hoogte te brengen van de verdere vorderingen. Maar.... hou me ten goede, OK?!

Voor nu welterusten!

Vaarwel Wernhout

Dinsdag 1 juli stopte om 08.00 uur (stipt op tijd) de verhuisauto voor de deur. En echt, precies voor de deur zoals je op de foto kunt zien. Ik had erop gerekend dat het inladen van mijn spulletjes de hele dag zou duren en dat de auto ook helemaal vol zou staan. Maar dat was niet waar. Om 10.00 uur stond alles erin en had ik in de auto maar de helft gebruikt. Nicole en Hans hebben dus nog volop ruimte. Want achter deze auto komt nog een aanhanger. Dus Hans…………………. al het gereedschap kan mee en dat is wel zo handig natuurlijk. Vooral voor alle klusjes, die er nog moeten gebeuren in Tvedestrand.

Op zaterdag 5 juli had ik ’s middags een afscheidsfeestje georganiseerd voor alle vrienden en bekenden. Iedereen, die ik had uitgenodigd, was gekomen. Malin was al met mij meegegaan, want ze wilde wel eens zien hoe oma Ans haar huis er nu uitzag. Alle meubeltjes eruit en je kon dus heerlijk rennen in de kamer. En lekker hard gillen……………. klonk wel raar. Een beetje hol.Toen het tijd was om naar het feestje te gaan, zei Malin bij het weggaan: “Dag lief huisje van oma”. Ik moest toen wel eventjes slikken. Ja, ik heb er ook 43 jaar gewoond en lief en leed gedeeld.
Door de vrienden en bekenden ben ik erg verwend. Heb een paar hele leuke manden gekregen met allerlei Hollandse lekkernijen. Dan kan ik nog eens terugdenken aan ons vertrouwde landje.

Drie dagen later, dinsdag 8 juli, heb ik om kwart voor 8 voor de allerlaatste keer mijn huissleutel omgedraaid in het slot. Heb alle rolluiken opengemaakt, nog even in de tuin gekeken, de ramen opengezet en nog wat kleine dingetjes in de auto gelegd. En om kwart over 8 kwam de makelaar en even daarna de jongelui, die mijn huis hebben gekocht. We maakten een inspectieronde door het huis (gelukkig geen opmerkingen of moeilijke vragen), de stand van de meters opnemen en toen was het tijd om te vertrekken naar de notaris. Nicole was intussen ook gekomen en had de twee jongste meiden meegebracht. Jammer genoeg het fototoestel vergeten. Dus van de ondertekening hebben we geen herinnering. Wel fijn dat Piet Boemaars, de notaris, alle tijd nam om alles goed uit te leggen. We kennen hem heel goed. Tenslotte heeft Nicole een aantal jaren voor hem gewerkt. Bij het afscheid wenste hij ons alle succes en geluk in Noorwegen.
Omdat ik al vanaf eind mei in Rijsbergen “logeer”, veranderde er dus niet zo heel veel. Ja, intussen was Hans thuisgekomen en is het hier een drukte van belang. De kinderbedjes zijn al uit elkaar gehaald en staan in de garage te wachten op de verhuiswagen. De meiden vinden het fantastisch om met oma op een groot matras op de grond te slapen. Het lijkt een beetje op kamperen.
Dit is ons laatste weekend in het huis van Nicole. Iedere dag komt er nog wel even iemand binnenlopen of wordt er opgebeld door familie en vrienden van Hans en Nicole. Iedereen vindt het een spannend avontuur dat we tegemoet gaan. En wij zijn het volledig met hen eens.

Oma Ans

MALIN WORDT 5 JAAR!!

Vorige week zaterdag heeft Malin haar kinderfeestje mogen geven. En het was heel erg leuk. Ze heeft erg genoten om zo in de belangstelling te staan van al haar vriendinnetjes. We waren met 9 meisjes en ze hadden allemaal een mooie foto en hun kliederschort meegebracht. We hebben met z'n allen een mooi schilderij gemaakt en tussendoor allemaal Oud-Hollandse spelletjes gedaan, zoals spijkerpoepen, kegelgooien, koppen snellen (=ballen gooien) en eendjes hengelen. Na afloop nog een heerlijk bordje poffertjes met drinken en de middag was al weer om.

Voor het slapengaan zijn de meiden, oma Ans en ik nog naar de ijssalon gelopen om ter afsluiting een heerlijk ijsje te eten. Rond half 9 zijn ze uitgeput in slaap gevallen. Malin zei dat ze het heel fijn vond, dat ze nog een feestje mocht geven, zeker omdat ze 5 wordt als we al in Noorwegen wonen. En ik moet zeggen zelfs oma Ans én mama hebben erg genoten van deze dag.

Deel 2 van onze Nedernoor

Weekend van 14 en 15 juni,

We beginnen de zaterdag een beetje druilerig en met een stevige rooklucht in het dal. Ik begin stilletjes met een bakje koffie èn ik zet de voordeur wagenwijd open. Dat is mijn handelsmerk, dan weet iedereen dat ik er weer ben en dat werkt. Ik poets en stofzuig wat en maak een lijstje, want ik moet natuurlijk benzine hebben voor mijn nieuwe grasmaaier en een grashark, een nieuw draadje voor de strimmer en kwasten. Dus hop, eerst naar de pomp, in mijn beste Noors vraag ik om een jerrycan en in vloeiend Engels beantwoordt het mannetje mijn vraag en zegt dat die links achterin staan. En wederom is mijn reputatie mij vooruitgesneld….. vervolgens naar de felleskjøpet, ook hier heb ik al mijn mannetje, die me al ziet aankomen. Ik koop mijn kwastje, hark, draadje en een roerhoutje, en als ik afreken krijg ik een petje, kijk dat valt dan weer mee. Rune van de Felleskjøpet heeft me precies uitgelegd hoe ik dat draadje in die strimmer moet doen en aangeboden om het voor me te doen als het niet lukt. Weinig vertrouwen of hoge service graad (??), ik houd het voorlopig op het laatste. Ik doe de graskantjes, zwaai vriendelijk naar de buren, doe nog een bakkie, haal de oude gordijnrails naar beneden, roer de verf, werk wat plekjes bij, start de grasmaaier, ik doe het restantje van mijn gras, frot alles in de klikko, wat hier dus niet mag,…. dus die sleep ik weer de berg op, en kieper ik leeg in een speciaal hoekje van de tuin. Ik begin een praatje met de buurman, Rune, die van schrik zijn vrouw Elin erbij roept. Later blijkt dat ie een hutje heeft op 10-12 km van Mykland waar het brandt en de wind staat verkeerd. Ik hang mijn nieuwe rolgardiener op, jawel die heten hier echt zo. Verf nog wat kleine plekjes, wring een oude pot met witte verf open, die blijkt dus op olie basis te zijn, waar ik pas achterkom als ik mijn handen probeer te wassen………….werk nog wat witte plekjes bij. Stofzuig nog maar eens een keer, bak mijn ribbelfrietjes, kijk naar de 24 uur van Le Mans en bewonder tevreden mijn nieuwe gordijntjes en weggewerkte plekjes (die je niet kunt bewonderen want die zijn er niet meer).

Zondags word ik wakker van de regen, en niet zo’n beetje, nou is het acht uur, dus het kan weer wel. Ik stiefel door het huis en doe alle rolgordijntjes omhoog, ik heb ze nou eenmaal, dus nou zal ik ze gebruiken ook. Niet dat we buren hebben die binnen kunnen kijken, maar dat moet nog slijten, denk ik. Na een bakje koffie ga ik wat knutselen, het belooft een rustige dag te worden. Het is een beetje druilerig buiten, en alles en iedereen slaapt nog. De brand in Froland is dankzij de regen van vannacht aardig onder controle, de burgemeester kan zelfs al weer een beetje lachen op TV. Buurman Rune met zijn hutje ook denk ik.

De derde week,

Yet another day at the office. Wederom een beetje druilerige maandag weer, maar gelukkig is de bosbrand in Froland kommune nu wel onder controle. Ik ben al dusdanig ingeburgerd dat het gewoon “another day at the office” is. Ik doe gewoon mijn ding, knipper dus drie keer met mijn ogen, en de dag zit er al weer op. Zelfs het programma werkt mee, ik kan al een aardig eindje prutsen met het apparaat. Dus mijn vertrouwen is weer volledig hersteld. Thuis heb ik verder weinig te doen. Alles is opgeruimd en gepoetst. Ik heb verder geen boodschappen, dus ik draai nog maar eens een wasje, en kijk wat TV. Nou versta ik daar verder niks van, dus met een kwartiertje zappen heb ik alle zestien kanalen wel gezien. Na wat heen en weer geijsbeer zie ik dat overbuur Kenneth enigszins aangeslagen onder de kap van zijn 15 jaar oude Nissan staat te turen. Ik besluit om hem een hart onder de riem te gaan steken, maar eenmaal aangekomen, blijkt dat toch echt alle hoop is vervlogen, roest…..tja het blijft Japans hé. Ik vraag heel naïef of ie er nog iets aan gaat doen (stukje uitslijpen, nieuw stukje erin lassen, beetje bijwerken?), maar gezien de aanschafprijs van drie plurken is het apparaat natuurlijk gewoon total-loss. Hij oppert om de rest van de auto dan ook maar kaal te schuren, dan is alles roest, en valt het niet meer op. Tja het is maar hoe je het bekijkt hé. Het einde van de verveling is inzicht, dus ik nodig hem uit om koffie te komen drinken en wat foto’s te bekijken van de kinderen. Nou daar heeft ie wel oren naar, we doen een bakkie, en praten over koetjes en kalfjes (Noorse dan hé, van die kleine Telemarkse). Omdat ie brandweerman is, weet ie van elk huis en straatje wel iets te vertellen. Of ik het stadje eens wil zien? Nou dat lijkt me wel wat.
Het wordt een prachtige tocht door Tvedestrand en ik krijg overal uitgebreid een verhaaltje bij. We zien prachtige kleine weggetjes, het centrum met de smalle steegjes in Bokbyen, en de haven. Het is een uur of elf voordat we weer terug zijn en zo te horen aan zijn reactie vond hij het ook geweldig. We besluiten het nog een keer over te doen als we meer tijd en vooral licht hebben.

Midden in de week onweert het nog wat, en omdat alle elektriciteit hier nog boven de grond aan palen hangt, slaat de computer iedere keer op tilt als de bliksem ergens in de bergen de grond raakt. Maar goed ik heb de tijd, en na drie keer opnieuw opstarten, drijven de wolken weg en begint de zon te schijnen. Ik besluit om eens naar Lindland te rijden. Kenneth had me al verteld dat dat een mooi weggetje moest zijn, en ook Harald kon dat bevestigen. Na een prachtige imposante tocht door de bergen kom ik toch weer op de E18 uit (zoals altijd). Ik besluit om eens in Risør boodschappen te gaan doen. In een krantje van ABCenter stond een mooi winkeltje met verhuurmogelijkheid midden in Risør te koop. De boodschappen waren zo gedaan, er was zeker drie man in de winkel, dus op naar het pandje. Nou het was zeker de moeite waard, werkelijk midden in het dorp, en redelijk groot. Naar huis gereden over Laget, ik weet de weggetjes al aardig te vinden. Nog even gestopt bij de Rema 1000 in Tvedestrand, want ik zat bijna zonder ijs. Maar goed, thuis aangekomen heb ik het pandje even aan de vrouw voorgelegd, maar die was zo maar matig enthousiast. Op de een of andere manier is ze allergisch voor bedragen met meer dan drie getallen voor de komma, en dat is hier dus al gauw! Donderdag begin ik om 7 uur, dan mag je namelijk weer om half vier naar huis. En dat wil ik best wel eens proberen. Ik krijg een nieuwe computer, niet dat ik enig verschil merk, hij maakt geluid, maar verder doet ie hetzelfde als die andere. Maar goed, het zal wel. Ik kan in ieder geval weer mooie plaatjes maken. Ik hang mijn externe schijfje eraan, en speel wat muziek. Ik krijg nu echt de smaak te pakken. Ik besluit om ook maar eens een prikbord te kopen en op te hangen, want ik wil ook foto’s van de kinderen op hangen. Nou is dat simpel gezegd, maar het kost me toch bijna een uur voordat ik iets heb gevonden wat er op lijkt. Om half vier ’s-middags is iedereen hier allang weg, dus houd ik het ook maar voor gezien, flexibele werktijden is één ding, maar het was in Nederland altijd wel de bedoeling dat je dan ook werkelijk aan de 40 uur kwam. Beetje naïef van mij misschien. Maar ja, als je nou niks thuis hebt zitten wat op je zit te wachten, dan kun je ook teveel vrije tijd hebben natuurlijk. Ik besluit gelijk maar weer eens boodschappen te gaan doen, want ja, morgen is het zaterdag, en dan is het natuurlijk oerdruk………….in Nederland dan………..hier dus niet………maar dat moet ik nog leren. Ik rijdt over Sogne terug naar Tvedestrand , want vriend Harald heeft me uitgelegd dat er nog een weggetje is, en dat moet ik natuurlijk even proberen. En inderdaad na 16 km berg sta ik toch gewoon weer op de E18, prachtig toch. Het is weekend, en ik heb werkelijk geen flauw idee wat ik morgen zal gaan doen. Dàt is lang geleden………

Op naar deel 3