Deel 2 van onze Nedernoor

Weekend van 14 en 15 juni,

We beginnen de zaterdag een beetje druilerig en met een stevige rooklucht in het dal. Ik begin stilletjes met een bakje koffie èn ik zet de voordeur wagenwijd open. Dat is mijn handelsmerk, dan weet iedereen dat ik er weer ben en dat werkt. Ik poets en stofzuig wat en maak een lijstje, want ik moet natuurlijk benzine hebben voor mijn nieuwe grasmaaier en een grashark, een nieuw draadje voor de strimmer en kwasten. Dus hop, eerst naar de pomp, in mijn beste Noors vraag ik om een jerrycan en in vloeiend Engels beantwoordt het mannetje mijn vraag en zegt dat die links achterin staan. En wederom is mijn reputatie mij vooruitgesneld….. vervolgens naar de felleskjøpet, ook hier heb ik al mijn mannetje, die me al ziet aankomen. Ik koop mijn kwastje, hark, draadje en een roerhoutje, en als ik afreken krijg ik een petje, kijk dat valt dan weer mee. Rune van de Felleskjøpet heeft me precies uitgelegd hoe ik dat draadje in die strimmer moet doen en aangeboden om het voor me te doen als het niet lukt. Weinig vertrouwen of hoge service graad (??), ik houd het voorlopig op het laatste. Ik doe de graskantjes, zwaai vriendelijk naar de buren, doe nog een bakkie, haal de oude gordijnrails naar beneden, roer de verf, werk wat plekjes bij, start de grasmaaier, ik doe het restantje van mijn gras, frot alles in de klikko, wat hier dus niet mag,…. dus die sleep ik weer de berg op, en kieper ik leeg in een speciaal hoekje van de tuin. Ik begin een praatje met de buurman, Rune, die van schrik zijn vrouw Elin erbij roept. Later blijkt dat ie een hutje heeft op 10-12 km van Mykland waar het brandt en de wind staat verkeerd. Ik hang mijn nieuwe rolgardiener op, jawel die heten hier echt zo. Verf nog wat kleine plekjes, wring een oude pot met witte verf open, die blijkt dus op olie basis te zijn, waar ik pas achterkom als ik mijn handen probeer te wassen………….werk nog wat witte plekjes bij. Stofzuig nog maar eens een keer, bak mijn ribbelfrietjes, kijk naar de 24 uur van Le Mans en bewonder tevreden mijn nieuwe gordijntjes en weggewerkte plekjes (die je niet kunt bewonderen want die zijn er niet meer).

Zondags word ik wakker van de regen, en niet zo’n beetje, nou is het acht uur, dus het kan weer wel. Ik stiefel door het huis en doe alle rolgordijntjes omhoog, ik heb ze nou eenmaal, dus nou zal ik ze gebruiken ook. Niet dat we buren hebben die binnen kunnen kijken, maar dat moet nog slijten, denk ik. Na een bakje koffie ga ik wat knutselen, het belooft een rustige dag te worden. Het is een beetje druilerig buiten, en alles en iedereen slaapt nog. De brand in Froland is dankzij de regen van vannacht aardig onder controle, de burgemeester kan zelfs al weer een beetje lachen op TV. Buurman Rune met zijn hutje ook denk ik.

De derde week,

Yet another day at the office. Wederom een beetje druilerige maandag weer, maar gelukkig is de bosbrand in Froland kommune nu wel onder controle. Ik ben al dusdanig ingeburgerd dat het gewoon “another day at the office” is. Ik doe gewoon mijn ding, knipper dus drie keer met mijn ogen, en de dag zit er al weer op. Zelfs het programma werkt mee, ik kan al een aardig eindje prutsen met het apparaat. Dus mijn vertrouwen is weer volledig hersteld. Thuis heb ik verder weinig te doen. Alles is opgeruimd en gepoetst. Ik heb verder geen boodschappen, dus ik draai nog maar eens een wasje, en kijk wat TV. Nou versta ik daar verder niks van, dus met een kwartiertje zappen heb ik alle zestien kanalen wel gezien. Na wat heen en weer geijsbeer zie ik dat overbuur Kenneth enigszins aangeslagen onder de kap van zijn 15 jaar oude Nissan staat te turen. Ik besluit om hem een hart onder de riem te gaan steken, maar eenmaal aangekomen, blijkt dat toch echt alle hoop is vervlogen, roest…..tja het blijft Japans hé. Ik vraag heel naïef of ie er nog iets aan gaat doen (stukje uitslijpen, nieuw stukje erin lassen, beetje bijwerken?), maar gezien de aanschafprijs van drie plurken is het apparaat natuurlijk gewoon total-loss. Hij oppert om de rest van de auto dan ook maar kaal te schuren, dan is alles roest, en valt het niet meer op. Tja het is maar hoe je het bekijkt hé. Het einde van de verveling is inzicht, dus ik nodig hem uit om koffie te komen drinken en wat foto’s te bekijken van de kinderen. Nou daar heeft ie wel oren naar, we doen een bakkie, en praten over koetjes en kalfjes (Noorse dan hé, van die kleine Telemarkse). Omdat ie brandweerman is, weet ie van elk huis en straatje wel iets te vertellen. Of ik het stadje eens wil zien? Nou dat lijkt me wel wat.
Het wordt een prachtige tocht door Tvedestrand en ik krijg overal uitgebreid een verhaaltje bij. We zien prachtige kleine weggetjes, het centrum met de smalle steegjes in Bokbyen, en de haven. Het is een uur of elf voordat we weer terug zijn en zo te horen aan zijn reactie vond hij het ook geweldig. We besluiten het nog een keer over te doen als we meer tijd en vooral licht hebben.

Midden in de week onweert het nog wat, en omdat alle elektriciteit hier nog boven de grond aan palen hangt, slaat de computer iedere keer op tilt als de bliksem ergens in de bergen de grond raakt. Maar goed ik heb de tijd, en na drie keer opnieuw opstarten, drijven de wolken weg en begint de zon te schijnen. Ik besluit om eens naar Lindland te rijden. Kenneth had me al verteld dat dat een mooi weggetje moest zijn, en ook Harald kon dat bevestigen. Na een prachtige imposante tocht door de bergen kom ik toch weer op de E18 uit (zoals altijd). Ik besluit om eens in Risør boodschappen te gaan doen. In een krantje van ABCenter stond een mooi winkeltje met verhuurmogelijkheid midden in Risør te koop. De boodschappen waren zo gedaan, er was zeker drie man in de winkel, dus op naar het pandje. Nou het was zeker de moeite waard, werkelijk midden in het dorp, en redelijk groot. Naar huis gereden over Laget, ik weet de weggetjes al aardig te vinden. Nog even gestopt bij de Rema 1000 in Tvedestrand, want ik zat bijna zonder ijs. Maar goed, thuis aangekomen heb ik het pandje even aan de vrouw voorgelegd, maar die was zo maar matig enthousiast. Op de een of andere manier is ze allergisch voor bedragen met meer dan drie getallen voor de komma, en dat is hier dus al gauw! Donderdag begin ik om 7 uur, dan mag je namelijk weer om half vier naar huis. En dat wil ik best wel eens proberen. Ik krijg een nieuwe computer, niet dat ik enig verschil merk, hij maakt geluid, maar verder doet ie hetzelfde als die andere. Maar goed, het zal wel. Ik kan in ieder geval weer mooie plaatjes maken. Ik hang mijn externe schijfje eraan, en speel wat muziek. Ik krijg nu echt de smaak te pakken. Ik besluit om ook maar eens een prikbord te kopen en op te hangen, want ik wil ook foto’s van de kinderen op hangen. Nou is dat simpel gezegd, maar het kost me toch bijna een uur voordat ik iets heb gevonden wat er op lijkt. Om half vier ’s-middags is iedereen hier allang weg, dus houd ik het ook maar voor gezien, flexibele werktijden is één ding, maar het was in Nederland altijd wel de bedoeling dat je dan ook werkelijk aan de 40 uur kwam. Beetje naïef van mij misschien. Maar ja, als je nou niks thuis hebt zitten wat op je zit te wachten, dan kun je ook teveel vrije tijd hebben natuurlijk. Ik besluit gelijk maar weer eens boodschappen te gaan doen, want ja, morgen is het zaterdag, en dan is het natuurlijk oerdruk………….in Nederland dan………..hier dus niet………maar dat moet ik nog leren. Ik rijdt over Sogne terug naar Tvedestrand , want vriend Harald heeft me uitgelegd dat er nog een weggetje is, en dat moet ik natuurlijk even proberen. En inderdaad na 16 km berg sta ik toch gewoon weer op de E18, prachtig toch. Het is weekend, en ik heb werkelijk geen flauw idee wat ik morgen zal gaan doen. Dàt is lang geleden………

Op naar deel 3