'n Nieuwe ID-kaart, de belastingen, een hert, .....

We hebben in mei ook nog een paar bezoekjes afgelegd. Als eerste zijn we naar Kristiansand geweest. Dat wil zeggen Hans, Malin en ik. Hans en Malin moesten een nieuwe identiteitskaart hebben en daarvoor moesten we naar het consulaat in Kristiansand. Ik moest mee om het formulier van Malin als moeder te ondertekenen. We hebben alle paperassen opgezocht aan de hand van een lijstje op de internetsite van het consulaat en na een afspraak gemaakt te hebben, zijn we op dinsdag 26 mei naar Kristiansand gereden. Vanuit ons is het een dikke 1,5 uur rijden, dus we zijn zo'n 3 uurtjes onderweg. En nou zal ik je vertellen, we zijn misschien een kwartiertje binnen geweest!! Gelukkig was het maar eenmalig, want de nieuwe passen worden gewoon aangetekend opgestuurd. Daar hoeven we dus niet meer voor terug. Malin heeft zelf haar handtekening mogen zetten, dus die pronkt nu op haar identiteitskaartje. En trots!! Maar je begrijpt dat wij, na dat kwartiertje, toch een beetje argwaan kregen. Het ging namelijk wel heel makkelijk. Daarom schrok ik ook niet (heel erg) toen ik de volgende dag een telefoontje van de ambassade in Oslo kreeg. Daar waren de papieren naar toegestuurd en nou ontbrak het aan een kopie van mijn identiteitskaart! Jawel daar heb je het gedonder, dacht ik nog. Maar de juffrouw aan de telefoon ging akkoord met een scan, die ik vervolgens met de email kon verzenden naar de ambassade. Gelukkig, ik was al bang dat ik naar Oslo moest komen. Nee dit liep op rolletjes. De kaarten zijn netjes op tijd, aangetekend afgeleverd op het postkantoor hier, waar Hans ze op gehaald heeft. In 2012 hoef ik er pas weer aan te denken, want dan ben ik aan de beurt voor een nieuwe IDkaart.

Een ander bezoekje was aan de tandarts. Hans en ik zijn er al meer geweest, maar nu zijn ook Malin en Annika in het cliëntenbestand van de particuliere praktijk in Arendal opgenomen. Ik weet dat de kinderen gratis naar de tandarts mogen, maar dan moeten ze naar de kommunale tandarts hier in Tvedestrand en daar had ik niet zulke goede verhalen over gehoord. En het is belangrijk dat de meiden goede ervaringen meekrijgen aan het tandartsbezoek, dus daarom maar mee naar onze eigen tandarts. En dat is werkelijk een geweldige vent. Hij stelt je echt op je gemak en ook met de kinderen is hij heel geduldig. Nee het wordt vast geen probleem om de volgende keer weer te gaan.

De babysang is op dit moment ten einde. Het is zomervakantie en daarna gaan we niet meer terug. Caitlin wordt te oud (!) en gaat bovendien vanaf augustus 2 dagen naar de barnehage. Daar heeft ze ook erg veel zin in, spelen met andere kindjes dan alleen haar zussen. Maar om nog even terug te komen op de babysang, we zijn eind mei in het Strannasentrum gaan zingen. Dat is het bejaardentehuis hier in Tvedestrand. Het was echt heel leuk om met de baby's bij de oudjes te gaan zingen. De dames (er was 1 heer en die sliep!) zongen de liedjes uit volle borst mee en er was 1 mevrouw die nog een paar liedjes op de piano meespeelde. Daarna zijn we bij Tonje nog gezellig gaan nakletsen.

Hans is ook druk bezig, ach wanneer niet... Na het project van de gang, is hij bij een collega gaan helpen in het bos. Met de kettingzaag heeft hij geholpen om wat bomen om te leggen. Wat hij zelf omgezaagd heeft, mocht hij meenemen voor eigen gebruik. En dat was de moeite waard. We hebben nu al heel wat hout voor de volgende winter.

Ook de Nederlandse kamer (de logeerkamer beneden waar de Nederlandse vlag hangt) is al onder handen genomen. Er stond een grote witte kast van muur tot muur en van plafond tot vloer, die Hans eruit heeft gehaald en in de garderobekast heeft gezet. Achter die kast was niet behangen. De vloer liep gelukkig wel door, maar was niet zo verkleurd als de rest van de kamer. Nou is daar niets aan te doen, dat moet de zon oplossen, maar behangen kan Hans ondertussen wel. Dus alles uit de kamer gesjouwd (m'n prachtige gang stond weer helemaal vol) en het behang erafgetrokken. De meiden hielpen mee en vonden het geweldig leuk om te doen. Daarna is Hans aan het behangen en schilderen gegaan. Afgelopen zondag de boel weer schoongemaakt, gestofzuigd en ingeruimd. De visite kan voorlopig weer slapen.

Waar ik toch een beetje slapeloze nachten van heb gehad, zijn de belastingpapieren. We kregen in maart 2 megadikke enveloppen opgestuurd, waar 2 boekwerken in zaten. Eerlijk gezegd heb ik het de eerste tijd uitgesteld. Het hoefde pas vóór 1 juli terug en dat was het nog lang niet. Maar op een gegeven moment moet je er toch aan beginnen. Helaas kon het niet digitaal, dus op een dag dat Malin en Annika naar de barnehage waren en oma Ans op Caitlin wilde passen, ben ik met het eerste boekwerk aan de slag gegaan. Het was een hele klus en ik ben er dan ook best een aantal dagen mee bezig geweest. Maar het is klaar. Ik moet het nog kopieëren, maar alle gegevens zijn binnen en ingevuld. Het kan dus op tijd weg. En dat is een hele geruststelling. Nu maar hopen dat ook de belastingdienst op hun beurt een beetje op tijd zijn.

Wat ook nog wel heel leuk is om te vertellen is iets wat Hans op een vroege morgen heeft meegemaakt. Toen hij begin juni op een maandagmorgen om half 7 de deur uitstapte, stond hij oog in oog met een groot hert. Het stond op z'n gemakje te grazen in onze tuin. Hans wist niet wat hij zag. Stond dan ook met z'n handen vol, laptoptas aan de schouder, koffiekop in de ene hand en sleutels in de andere en open mond. En als je dan net je ogen open hebt (dat gaat bij Hans, zeker op maandagmorgen, niet zo snel), sta je toch even raar te kijken. Wel leuk om de natuur zo dichtbij te ervaren.

Ach wij hebben die dag ook nog een stukje natuurgeweld mogen ervaren, hoor. Tegen het eind van de morgen was het zo aan het onweren, dat de stroom uitviel. En dat is hier niet ongebruikelijk met al die stroomdraden bovengronds. Een collega van Hans had al gezegd, dat hij vaak zijn bestanden moest opslaan, omdat de stroom er nog wel eens uit zou gaan. Wij thuis hadden na een dik uur weer stroom, maar bij Hans op het werk heeft het bijna de hele dag geduurd. Ook hebben ze nog dagen zonder internet en mobiele telefonie gezeten. De bliksem was ingeslagen in de uitzendmast vlakbij Amek en de server was ook doorgebrand geweest. Dan is dat uurtje bij ons maar een peuleschilletje, toch?

Feestweekeinde in Noorwegen

Van begin mei kon je er op de tv, op de radio en in de krant al alles over horen en lezen……. het Eurovisie songfestival en de syttende mai (zeventiende mei). De song, die Noorwegen had ingezonden, stond er in de peilingen al heel goed voor. Dus iedereen was heel benieuwd wat het zou worden.
Zaterdagavond, 16 mei, kwamen onze bovenbuurtjes (ook Nederlanders) samen met zijn moeder gezellig op bezoek. Koffie/ thee was klaar, er was allerlei lekkers om te smikkelen en te smullen en er was ook al een wijntje om te proosten op de goede uitslag. We hadden een lijst met alle songs erop en ook wij gaven punten. Natuurlijk kreeg Nederland ook wel wat, maar onze 12 punten gingen unaniem (met uitzondering van Hans) naar Noorwegen.
Het was echt spannend, vooral toen bleek dat alle deelnemende landen Noorwegen punten gaven en heel vaak 12 punten. Noorwegen werd dus glansrijk winnaar in 2009. We waren echt wel een beetje trots. Intussen was het al tegen half een en werd het tijd om naar bed te gaan. Want morgen zouden we vroeg gewekt worden.

Even een stukje geschiedenis tussendoor:
De 17e mei is de nationale feestdag in Noorwegen net zoals dat in Nederland Koninginnedag is. Van 1380 tot 1814 vormde Noorwegen formeel een unie met Denemarken, maar na de Franse tijd, januari 1814, werd Denemarken gedwongen om Noorwegen af te staan aan Zweden . Daar waren de Noren natuurlijk niet zo blij mee en er werd een Riksforsamlingen bijeengeroepen en de onderhandelingen begonnen. Op 17 mei werd de Noorse grondwet (vandaar de naam voor deze dag: Grunnlovsdagen) aangenomen. Noorwegen moest wel een personele unie met Zweden aangaan, maar deze unie werd op 7 juni 1905 opgeheven. Dus eigenlijk is 7 juni 1905 het begin van de onafhankelijkheid van het moderne Noorwegen.

In heel Noorwegen is het vandaag dus feest. In de stad is er gepoetst, onkruid weggehaald, de straten geveegd, rommel weggegooid…………..kortom, alles is spic en span. Zoiets doen ze in Zundert ook tegen de 1e zondag van september, het jaarlijkse bloemencorso.

Om 06.00 uur hoor ik drie saluutschoten, waar ik wakker van ben geworden. Ben niet gelijk uit bed gestapt, maar het schijnt dat het muziekkorps van Tvedestrand al door de straten marcheert. Ik draai me nog even om, maar na een uurtje ga ik er toch maar uit. Hoor ook al de kindervoetjes boven, dus daar zijn ze ook al van de partij. Deze optocht eindigt met het leggen van een krans bij het monument. Ook de “russen”( zo worden de leerlingen genoemd, die dit jaar eindexamen doen) zijn hierbij betrokken.

Zo tegen half 10 zie ik al buurtjes vertrekken en ze zien er allemaal echt op hun zondags uit. Het was voor mij de 1e keer dat ik mijn buurman in zo’n mooi pak zag. Malin, Annika en Caitlin hebben intussen ook hun mooiste kleren aan en we vertrekken richting het stadje. De traditie wil dat er in iedere Noorse plaats een barnetoget (kindertrein) wordt georganiseerd. Dus ook hier.
In het stadje was het al een drukte van belang. De barnetoget kwam er aan en wij sluiten aan achter het bord van de Barnehage Bøklia. Veel vrouwen dragen een traditionele “bunad” (een typisch Noors handgemaakt feestkleed, behoorlijk prijzig denk ik) en de mannen hebben hun beste pak aan. Overal zie je de Noorse vlaggen en de kinderen hebben allemaal een vlaggetje in hun hand. Ook draagt iedereen een insigne in de kleuren van de vlag (Malin en Annika hebben die gemaakt op de barnehage). Ja, de Noren zijn ontzettend trots op hun vlag. Soms denk ik wel eens dat ze dat meer zijn dan de Nederlanders. Verder roept iedereen tegen elkaar “Gratulerer med dagen”….van harte gefeliciteerd.



Het was een tocht van ruim een uur. Bergje op, bergje af en ook onze Caitlin liep dapper mee. Intussen zwaaide ze enthousiast met haar vlaggetje. Gelukkig was er muziek, dus dat liep wat makkelijker. We liepen ook nog even langs de haven en toen moest ik eventjes slikken (bekenden weten wel waarom) en Nicole heeft daar een mooie foto van gemaakt.


Aangekomen bij het Tjenna meer werd het volkslied gezongen en waren er speeches. Ik kreeg een beetje de indruk dat niet iedereen even goed luisterde.
Intussen werden de pølser (warme worstjes), koffie en ijs al goed verkocht. Wij namen wat lekkers en de meisjes kregen ook nog een grote ballon.
Het was intussen half een en Caitlin was echt wel moe. Het was voor ons een bijzondere ervaring en de meisjes hebben al gezegd dat ze volgend jaar ook zo’n mooie jurk willen. Dus we kunnen gaan sparen.