woensdag 25 februari 2009

Eindelijk.............................ik hoor er nu ook bij !

Na 7 maanden kan ik me dan eindelijk inwoner noemen van Tvedestrand. Ja, ik woonde hier al vanaf juli 2008, maar ben nu officieel ingeschreven in de kommune. Toen ik mijn verblijfsvergunning eind januari had gekregen, heb ik gelijk papieren ingevuld en opgestuurd naar Skatt sør in Tønsberg. Je zou denken dat je gewoon naar de kommune hier in Tvedestrand gaat en je inschrijft, maar zo werkt het niet. Wil je je inschrijven dan moet er een formulier naar Tønsberg. Want daar zetelt de afdeling inwonersregistratie.

Gisteren kwam dan de bevestiging vanuit Tønsberg. Heb nu zelf ook een eigen fødselnummer (hetzelfde als een burgerservicenummer in Nederland) en dat betekent dat ik zaken zelf kan regelen. Kan bijv een auto of huis kopen, maar nu ook een pasje aanvragen dat ik verzekerd ben voor ziektekosten. Had wel een papieren document gekregen, maar een pasje is altijd handiger. In de chip staan alle gegevens al vermeld. Kortom…………….ik hoor er bij. En dat geeft een goed gevoel. En dat gevoel wilde ik graag even met jullie delen.

Ans

vrijdag 13 februari 2009

Tijd voor een nieuw blogberichtje!!

Ja toch, na 14 dagen willen jullie toch wel weer weten, hoe het met ons gaat?? Nou hier komt-ie dan!

Zoals bekend hebben we Annika's verjaardag gevierd op 29, 30 en 31 januari. Ja je leest het goed, het was een feestje van 3 dagen. Op donderdag 29 januari was het feest op de barnehage. Annika kreeg een mooie kroon en mocht beslissen wat er gegeten werd. Ze kreeg een aantal opties en haar keuze viel op IJS. Nou dacht ik dat we daar buiten genoeg van hadden, maar Annika wilde toch lekker ijs eten. Prima hoor, er werd ijs geserveerd. En ze heeft genoten.

Op 30 januari (haar eigenlijke verjaardag) waren we lekker thuis en is ze verwend met slingers, kadootjes, veel kaarten (bedankt iedereen!) en taart. We hebben niet zoveel gedaan en Annika heeft 's middags lekker kunnen spelen met haar speelgoed.

Zaterdags hebben we Annika's verjaardag nog eens dunnetjes overgedaan voor de visite, de buurtjes. Met nog meer kadootjes, muffins en een papa die ook thuis was. Ik denk dat onze 4-jarige wel genoten heeft.




Na het weekend was het weer feest. Carnaval welteverstaan. Op de barnehage werden Malin en Annika verwacht om carnaval mee te vieren, hoewel ze eigenlijk op maandag niet gaan. Ze hadden van tevoren maskers gemaakt om op te zetten. Dat vonden ze dan ook wel genoeg en de dames wilden ook niet meer dan dat verkleed zijn. Toen we er aankwamen, waren alle kinderen in echte kostuums gehesen, de een met wat meer pret in de ogen dan de ander. Wat me opviel, er was een klein meisje, misschien net 3 jaar, wat in een soort van Morticiaoutfit gehuld was, met make-up en al. Het kind was niet gelukkig. En dan ben ik blij dat onze meiden met alleen hun maskertjes de tijd van hun leven hadden.

Als Malin op woensdag naar de barnehage gaat (alleen) en Annika bij oma Ans is, gaan Caitlin en mama sinds kort naar de babysang. Ja ja, we gaan zingen. Het is leuk om wat noorse kinderliedjes te leren en daarbij de bewegingen te kennen. En... Caitlin geniet. Ze is de oudste met haar 2 jaren, maar dat mag (gelukkig ook voor de anderen) de pret niet drukken. De andere kindjes zijn allemaal onder de 1 jaar. Maar na een telefoontje met de begeleidster van het clubje mocht ik komen met Caitlin. En terwijl de andere kindjes gezellig bij moeders op schoot zitten, staat onze kleine meid, midden in de kring haar dansje te doen. Werkelijk schattig! We zijn nu 2 keer geweest en ik heb het zangboek kunnen lenen van een vriendin. Caitlin kent al een beetje de bewegingen van bepaalde liedjes. Het is echt heel leuk om alleen met Caitlin bezig te zijn en alle aandacht voor haar te hebben. Bovendien krijg ik zo weer wat meer contact met wat noorse vrouwen, die kinderen hebben in de leeftijd van die van ons. En het is een internationaal clubje, met een Russische, een Canadeese en een Nederlandse (dat ben ik dan!) en natuurlijk de Noorse vrouwen. Na het zingen en dansen heeft beurtlings een ander wat lekkers bij zich om uit te delen en kletsen we nog wat na. Ja het is echt gezellig en ik kijk er al weer naar uit. Hopelijk ook onze Caitlin....

We raken al echt ingeburgerd en geïntegreerd. We hebben namelijk afgelopen zondag op de skies gestaan. Gewoon in de straat, gezellig met de buurtjes. Nou ik kan je vertellen, dat valt nog niet mee. Misschien moet ik toch op les?? Ons overbuurmeisje kwam aan met haar skies en natuurlijk wilden Malin en Annika ook op de "lange" latten. Toen ze ze eenmaal aan hadden, vroegen ze of ik ook mee wilde doen. Tja, dan trek je de stoute (ski)schoenen aan en doe je mee. Onze straat is een beetje aflopend bij ons huis, dus naar boven ging wel redelijk goed, maar naar beneden vond ik het toch wel snel gaan. En dan kijk je naar zo'n 7-jarig overbuurmeiske en dan denk je, wat ben ik toch een stijve hark. Maar ja, bang om te vallen, hè?! Ach, we moeten binnenkort maar eens goed gaan oefenen hier bij Nesverk, waar wat loipes zijn. Er is in ieder geval nog genoeg sneeuw.





Wat ik in Nederland altijd al gevreesd heb, heb ik hier niet minder. De tandarts. Nou had ik in Zundert een hele lieve geduldige man, die precies wist hoe ik me voelde in de tandartsstoel. Dat wilde ik natuurlijk hier in Noorwegen ook wel weer. Dus ik eens navraag gedaan bij m'n buurvrouw. Zij adviseerde een praktijk in Arendal, waar zij altijd heel goed en geduldig geholpen werd. Dus ik met de bibbers in m'n benen gebeld en uitgelegd dat ik behoorlijk nerveus ben als het om mijn gebit gaat. Ze hadden alle begrip en ik had al meteen een goed gevoel erbij. Dus een afspraak gemaakt voor een kennismaking. Er werd ruim de tijd genomen voor Hans en mij. We werden geholpen door een jonge vent, met een behoorlijke dosis mensenkennis (en kennis van tandartszaken!). Natuurlijk was er wel het een en ander weer mis, dat hebben wij nou altijd, dus een nieuwe afspraak gemaakt. Ook wat dit betreft zijn we al weer behoorlijk thuis in Noorwegen. Nu moet Hans nog een opticiën zoeken voor zijn lenzen.

Toch zijn er nog wel wat andere zaken, die een beetje blijven hangen. De barnetryggd bijvoorbeeld. Je krijgt hier in Noorwegen 2 soorten kinderbijslag: barnetryggd en een extra centje (of moet ik zeggen kroontje) voor de kinderen tot en met 2 jaar, de kontantstøtte. Omdat ze de kontantstøtte in Nederland niet kennen, kun je gewoon een formulier invullen als je een kind hebt onder de 3 jaar en dan "krijg je dat gewoon". Daar hebben we ook geen enkel probleem mee gehad. Het probleem is de barnetryggd. Je moet aantonen tot wanneer je in Nederland kinderbijslag hebt gehad en dan gaat Noorwegen vanaf die datum verder. Meestal is dat de verhuisdatum. Nou is ons probleem dat Hans al eerder is verhuisd en hier is gaan werken dan de rest van het gezin. En daar zitten we nu nog mee te klungelen. Want eerst kom je erachter (bij toeval) dat de aanvraag is blijven liggen, dan zet je het alsnog in gang en dan moet er informatie komen uit Nederland, die weten de antwoorden niet, zodat je zelf een vragenlijst krijgt, die je terugstuurt naar Nederland, zodat Nederland een "beslissing" gaat nemen. Die beslissing gaat weer richting Noorwegen en dan kan Noorwegen weer verder in de aanvraag. En dit duurt nu al vanaf augustus 2008!! Wat een bureaucratie, nietwaar?! Maar goed dat het met terugwerkende kracht uitbetaald gaat worden. Hebben we straks een lekker zakkroontje voor de vakantie, want ik hoop dat de boel dan wel geregeld zal zijn.

Gelukkig kunnen we wel aanschaffen wat we "nodig" hebben. Hans heeft namelijk een nieuwe hobby ontwikkeld of is in ieder geval nog in volle gang deze hobby onder de knie te krijgen! Hij is van de autootjes overgestapt naar de helikopters. Hij heeft nu een prachtige helikopter, waar t-ie soms lekker aan zit te prutsen. Nou is het natuurlijk zo, dat als je de besturing van een heli kwijtraakt, je prachtige vliegmachine naar beneden suist en tegen de grond knalt. Met alle gevolgen vandien. Hij heeft dus ook een computerprogramma aangeschaft om eerst maar eens even goed te kunnen oefenen. Heerlijk zo'n rood knopje, kun je resetten en dan gewoon weer vliegen. Nee het valt nog niet mee, om zo'n ding goed in de lucht te houden.




En omdat het hier, zeker in de winter, niet te rijden is met een motor, heeft Hans een quad gekocht, een motor op 4 wielen. We kunnen hem pas maandag gaan halen en Hans heeft dan ook al in geen 2 weken geslapen van de spanning. Je kunt er met z'n tweeën op, maar ik moet er toch nog eens goed over nadenken. Toen we hem gingen bekijken met z'n viertjes (Caitlin bleef bij oma Ans) klommen de meiden meteen op de vehicels en vooral Annika vond het prachtig. Ik denk dat, als Hans vraagt of ze meegaat een rondje rijden, ze haar jas pakt en al klaarstaat voordat Hans uitgesproken is. Maar of ik dat zo'n goed idee vind?



Het is een behoorlijk lang bericht geworden. Rest mij alleen nog te vertellen dat we weer bezoek uit Nederland verwachten. Donderdag komen opa en oma van de Rijzen ons weer verblijden en blijven een kleine week in het winterse noorden. Vooral de meiden kijken erg uit naar ze. Want skypen is één ding, maar ze in het echt zien is natuurlijk wel iets heel anders!