Onze meiden hebben nu alle drie een bezoekje gebracht aan het helsestasjon (het consultatiebureau). Caitlin in februari, Malin in maart en Annika in april. En ze groeien uitermate goed. Om jullie een beetje een idee te geven: Caitlin is nu 90 cm, Malin is nu 125 cm en Annika meet 105 cm. Het lijken de Daltons wel! Vooral het bezoekje met Annika en Malin was erg leuk. Ik vind het namelijk zo knap dat die meiden al zo goed Noors praten en kan er met genoegen naar luisteren. Het was ook erg leuk, dat de helsesøster echt het gesprek aanging met de kinderen en ze vanalles vroeg over hoe ze het hier vonden en hoe het met ze ging. Er wordt hier in huis ook steeds meer in de Noorse taal gesproken en dan vooral door Malin. Annika moet er zin in hebben en ook onze kleinste spruit doet enorm haar best. Aan tafel worden al, voor het eten Noorse liedjes gezongen (geleerd op de barnehage) en ook Caitlin doet mee. Trots kan ik vertellen dat ze allemaal gevoel hebben voor de Noorse tongval.
Malin en Annika wilden al zolang weer eens poffertjes eten, maar het ontbrak ons aan een pan. Dat probleem werd opgelost, toen opa en oma van de Rijzen vanuit Nederland een pan meebrachten. Op de dag dat oma Ans naar Nederland is gegaan, was het zover. De poffertjespan werd ingewijd. We hebben met z’n viertjes zitten smullen. Heerlijk met stroop, poedersuiker en bringebærsyltetøy (frambozenjam!). Het meel kun je hier niet kopen, dus dat komt ook uit Nederland. Vandaar dat de poffertjes niet dikwijls op het menu staan, maar zo blijft het een feest als ze wel op tafel komen!!
Over feest gesproken, Malin heeft met de oudste kinderen van alle Tvedestrandse barnehages in een heus koor gezongen in het stadje. De weken vantevoren hebben alle kinderen een paar keer geoefend in het Kulturhus. De uiteindelijke uitvoering werd op donderdag 26 maart gegeven. Althans dat dacht ik! Toen ik Malin op woensdag 25 maart ging halen van de barnehage, vroeg ze waarom ik niet was komen kijken. Toen bleek dus dat ik me in de datum had vergist. Ik dacht namelijk dat ze donderdags naar Tvedestrand zouden gaan en had het zelfs in m’n agenda geschreven om het niet te vergeten. O, wat vond ik het jammer dat ik ze gemist had!! Ik had ze zo graag willen horen zingen. Malin had al zoveel geoefend thuis. Maar ja, niets aan te doen. Gelukkig waren er foto’s gemaakt.
Zoal ik al eens eerder heb verteld, ga ik op woensdag met Caitlin naar de babysang. Om beurten verzorgt een moeder een klein kwartiertje met liedjes uit haar kindertijd. Op 1 april, nee het was geen grapje, was het mijn beurt. Dus liedjes opgezocht met bladmuziek en aan het vertalen gegaan. De andere moeders moesten natuurlijk wel weten, wàt ze zongen. Zo werd dus vertaald: “klap eens in de handjes”, “alle eendjes zwemmen in het water”, “1234 hoedje van papier”, “berend botje” en “zagen, zagen wiedewiedewagen”. Caitlin en ik hebben het eerst voorgezongen met alle bewegingen erbij en daarna deden de anderen mee. Uit volle borst werden de liedjes met een heerlijk Noors accent meegezongen. Erg grappig om dat te horen.
Een tijdje geleden waren wij bij Acanthus, keramikk verksted en spraken met de eigenaresse, Annie. Zij bleek een Tilburgse vriend te hebben en we maakten een afspraak om een keertje op bezoek te komen bij haar thuis als Arie er ook was. Begin april kreeg ik een telefoontje van haar om te vragen wanneer we langs konden komen. Ze smste me haar adres en wij op een vrijdag op weg. Hans op de quad en wij, dames met de auto. Toen we dachten dat we aan het einde van de wereld waren, hebben we maar even gebeld. Tja en hoe leg je dan uit waar je bent?? Maar aan mijn karige beschrijving van de omgeving wist Annie waar we waren, bijna bij haar. En ja hoor, nog even een stukje verder rijden en inderdaad daar waar de weg ophield stond een prachtig authentiek Noors huis aan een eveneens prachtig meer. Aan het begin van de oprit stond ze ons op te wachten. Het werd een gezellige middag met een ontzettend gezellig gezin. De kinderen konden volop spelen, het was heerlijk weer en de “grote mensen” zaten lekker te kletsen in het Nederlands, Noors en Engels (het Noors van Arie is nog niet zo optimaal!). Laat in de middag gingen we huiswaarts met aan Caitlins lijfje een geleend rompertje en spijkerbroekje (ze was in de smeltende sneeuw gevallen en helemaal nat geworden). Ach, een mooie reden om dit hartelijke gezin eens bij ons uit te nodigen. Heerlijk om weer nieuwe vrienden te maken.
De week voor Pasen was Hans vrij. Hij heeft de hele week gewerkt aan onze nieuwe slaapkamer. En die is prachtig geworden. Helemaal in gewhitewashed hout, mooie dikke planken en ingebouwde kasten voor haar en hem. Toen ik voor het eerst in m’n bedje lag, zei ik tegen Hans: het is net of ik in een Noorse hotelkamer lig!! Nee, mijn mannetje heeft weer een hele prestatie geleverd. En dat helemaal in zijn eentje, petje af hoor!!
Terwijl Hans op Skjæretorsdag (witte donderdag) zich uit te naad heeft gewerkt, ben ik met de rest van het gezin naar het Dyrepark in Kristiansand gegaan. Het was even spannend of het wel goed weer zou zijn, maar we waren bofkonten. De zon heeft de hele dag geschenen. Speciaal voor de allerkleinsten was er op deze dag een speurtocht uitgezet door het park. Bij de kassa kregen we 3 formulieren waar we de antwoorden op moesten aankruisen. Je kon een jaarkaart winnen, dus dat was zeker de moeite waard. En we hebben heel veel dieren gezien: zebra’s, giraffen, apen, vogels, kangaroe’s, leeuwen, damherten, geiten, hangbuikzwijntjes, kippen, kalkoenen, noem het maar op... Omdat Caitlin ook wilde lopen, hebben we zo’n derde deel gehad van het dyrepark. Maar na zo’n 5 uurtjes waren ze behoorlijk moe en zijn we huiswaarts gekeerd. Helaas hebben we geen jaarkaart gewonnen!
Een tijdje geleden waren wij bij Acanthus, keramikk verksted en spraken met de eigenaresse, Annie. Zij bleek een Tilburgse vriend te hebben en we maakten een afspraak om een keertje op bezoek te komen bij haar thuis als Arie er ook was. Begin april kreeg ik een telefoontje van haar om te vragen wanneer we langs konden komen. Ze smste me haar adres en wij op een vrijdag op weg. Hans op de quad en wij, dames met de auto. Toen we dachten dat we aan het einde van de wereld waren, hebben we maar even gebeld. Tja en hoe leg je dan uit waar je bent?? Maar aan mijn karige beschrijving van de omgeving wist Annie waar we waren, bijna bij haar. En ja hoor, nog even een stukje verder rijden en inderdaad daar waar de weg ophield stond een prachtig authentiek Noors huis aan een eveneens prachtig meer. Aan het begin van de oprit stond ze ons op te wachten. Het werd een gezellige middag met een ontzettend gezellig gezin. De kinderen konden volop spelen, het was heerlijk weer en de “grote mensen” zaten lekker te kletsen in het Nederlands, Noors en Engels (het Noors van Arie is nog niet zo optimaal!). Laat in de middag gingen we huiswaarts met aan Caitlins lijfje een geleend rompertje en spijkerbroekje (ze was in de smeltende sneeuw gevallen en helemaal nat geworden). Ach, een mooie reden om dit hartelijke gezin eens bij ons uit te nodigen. Heerlijk om weer nieuwe vrienden te maken.
De week voor Pasen was Hans vrij. Hij heeft de hele week gewerkt aan onze nieuwe slaapkamer. En die is prachtig geworden. Helemaal in gewhitewashed hout, mooie dikke planken en ingebouwde kasten voor haar en hem. Toen ik voor het eerst in m’n bedje lag, zei ik tegen Hans: het is net of ik in een Noorse hotelkamer lig!! Nee, mijn mannetje heeft weer een hele prestatie geleverd. En dat helemaal in zijn eentje, petje af hoor!!
Terwijl Hans op Skjæretorsdag (witte donderdag) zich uit te naad heeft gewerkt, ben ik met de rest van het gezin naar het Dyrepark in Kristiansand gegaan. Het was even spannend of het wel goed weer zou zijn, maar we waren bofkonten. De zon heeft de hele dag geschenen. Speciaal voor de allerkleinsten was er op deze dag een speurtocht uitgezet door het park. Bij de kassa kregen we 3 formulieren waar we de antwoorden op moesten aankruisen. Je kon een jaarkaart winnen, dus dat was zeker de moeite waard. En we hebben heel veel dieren gezien: zebra’s, giraffen, apen, vogels, kangaroe’s, leeuwen, damherten, geiten, hangbuikzwijntjes, kippen, kalkoenen, noem het maar op... Omdat Caitlin ook wilde lopen, hebben we zo’n derde deel gehad van het dyrepark. Maar na zo’n 5 uurtjes waren ze behoorlijk moe en zijn we huiswaarts gekeerd. Helaas hebben we geen jaarkaart gewonnen!
Hoewel het heerlijk is om de kinderen te zien genieten, vind ik het ook heerlijk om zelf op stap te gaan. Zo ben ik nu een paar keer naar trefavondjes geweest om te scrappen. Gezellig met anderen, stempelafdrukjes uitwisselen, kijken wat anderen maken en laten zien wat jij doet. Ook heb ik kennis gemaakt met verschillende technieken van stempelafdrukjes inkleuren. De avonden vliegen voorbij en in mei staan alweer de laatste 2 avondjes gepland. Misschien kunnen we gezellig thuis nog bij elkaar komen. Ik zal het eens op het woord gooien, want samen scrappen is leuker dan in je eentje, toch?
Over gezelligheid gesproken, volgende week komen Erik (Hans zijn broer) en Esther met de jongens op bezoek. Onze dames kijken er erg naar uit om de neven weer te zien. En ze te laten zien, wat wij hier allemaal hebben en doen. Met 2 auto’s gaan we ze ophalen van Torp. In een volgend blogje vertel ik wat we allemaal gedaan hebben.
Tot gauw weer!
Ans