Grote en kleine "beessies"

Toen we afgelopen week 's avonds een hele tijd een hond hoorde blaffen en een grote rode auto voor de deur zagen staan, werden we natuurlijk erg nieuwsgierig wat er nu in godsnaam toch aan de hand was. We zagen twee mannen in de auto zitten met een bakje koffie, jachtkleding aan en druk pratend tegen elkaar. Rune, onze buurman, was Hans aan het helpen in de garage, dus hij ging polshoogte nemen. Wat bleek? De mannen waren aan het wachten op de jachthond ("elghund": elandenhond) die in het bos een eland opgespoord had. Híer in "ons" bos! Een eland? Jawel en niet zo'n kleintje ook. Een stier van rond de 500 kilogrammen. Daar waren de jagers niet naar op zoek, omdat het vlees te taai is. Ze hebben liever een "kleintje" van rond de 150 kilogram. Die is nog lekker jong en lekker mals. Maar als de elghund eenmaal een eland heeft gevonden, laat-ie 'm niet zomaar gaan. Het heeft werkelijk de hele avond geduurd en uiteindelijk heeft de hond het opgegeven, want het baasje kwam maar niet. Hij bleef maar roepen dat de hond terug moest komen, nou ja, OK dan maar. Ach, het is natuurlijk best bijzonder dat een eland zo dichtbij leeft. En ze zijn nog behoorlijk groot, ze kunnen tot 3 meter lang worden en een gewei (hier in zuid-scandinavië een stanggewei met tot 20 korte takken per stang) met een spanwijdte van 2 meter hebben. Hun schofthoogte is 180 tot 220 cm. Al met al een behoorlijk beest. Nee.... ik zou 'm niet graag zo onverwacht tegenkomen. Misschien een keer op een elandensafari?

Nee, dan kom ik liever een "sleve" (sliev) tegen. Gelukkig was op dat moment ons overbuurmeisje bij ons en zij kon ons vertellen dat deze "slang" niet giftig was én hoe hij heette. Een sleve is een hagedis zonder pootjes en lijkt enorm op een slang. Het is dan ook even schrikken als je ze hier op de weg tegenkomt. Maar ze zijn dus niet giftig of zo en zelfs erg nuttig in je tuin. De sleve eet namelijk graag slakken en regenwormen. Hij voelt zich dan ook goed thuis in je komposthoop. In de schemering worden ze aktief en gaan ze jagen. Ze kruipen dan langzaam vooruit met stijve bewegingen op hun prooi af. Ze hebben wel een mooie huid, een metallicachtig, hard, lichtbruin velletje. De sleve die wij tegenkwamen rond half 8 's avonds was volgens mij in de aanslag. Of hij was geschrokken, want hij lag/stond stokstijf. Tot ik een foto maakte met een enorme flits in zijn gezicht. Hij wist niet hoe snel hij weer in de slootkant moest komen. Onze meiden vonden het in ieder geval ontzettend interessant. En we zijn allemaal weer een ervaring rijker en een stukje wijzer geworden.