Eind september was het op een middag nog zulk mooi weer, dat ik (oma) samen met Malin en Annika nog een keertje naar het Tjenna meer wilde wandelen. Gelukkig had mama nog wat oud brood, zodat we ook de eendjes blij konden maken. Het zonnetje scheen en goed gemutst gingen we op weg. We hadden afgesproken dat we heen zouden lopen en terug zouden gaan met de bus. Want ja, dan moesten we weer bergop en dat valt soms niet mee met die korte beentjes van onze Annika.
Onderweg gingen we nog even langs Euronics. Ik had nieuwe cartridges nodig voor mijn printer. “Moet dat nu echt oma, we willen naar het meer”, riepen ze in koor. “Ja, het duurt maar even en voor we het weten, zijn we weer op weg”. Oké.
We wandelden gezellig en kletsten intussen over van alles en nog wat. Vorige keer hadden we gezien dat er een kortere weg naar het meer moest zijn en dus keken we goed waar die weg dan wel begon. Ja hoor, we vonden hem. Maar het was een erg steil bergweggetje. “Zullen we hier langs gaan of toch niet”, vroeg ik. “Nee oma, we willen eerst nog naar de bakker. Dan nemen we een lekkere muffin mee en ook wat te drinken”, stelde Malin voor. “En wie gaat dat betalen”, vroeg ik. “Jij natuurlijk oma, wij hebben geen geld”, ging het wederom in koor. Nou vooruit dan maar. Jullie zijn ook niet de eerste de beste.
Zo na een halfuurtje kwamen we bij Tjenna aan. Het was er niet druk. De scholen zijn alweer begonnen en we zagen wel wat jongelui, die moesten wachten op hun bus. De eendjes kwamen van heinde en verre om de broodkruimels, die we mee hadden gebracht, te verorberen. Wat waren ze gulzig. Het leek wel of ze in dagen geen brood hadden gehad. Maar wij wisten wel beter. Want we hadden al eens gezien, dat de jongelui hun brood niet opaten, maar lekker voerden aan de eendjes. “Dat doen wij niet hé Annika”, zei Malin. Nou ik weet niet wat ze over zo’n 10 jaar wel of niet zullen doen. Misschien ook wel hun brood aan de eenden voeren.
De meiden hadden lekker gespeeld met water en zand. Toen bedachten ze opeens dat het ook wel leuk zou zijn om steentjes en stokjes in het water te gooien. Kijken wie het verste zou komen. Het was een gespetter van jewelste, maar ze hadden enorm plezier. Het water was wel koud. Schoentjes en broeken werden wel een beetje nat, maar dat gaf niks. Het droogt wel.
Op een gegeven moment liep er een mevrouw langs ons tafeltje en even verderop stond ze stil. Ze voelde even of het water koud was of niet. En wij vonden het koud, maar zij schijnbaar niet. Want ze kleedde zich uit, deed haar badpak aan en sprong in het water. We keken heel verbaasd. Want wie gaat er nu, eind september, nog zwemmen in ijskoud water. Zij dus. Volgens mij viel het haar ook een beetje tegen, maar ze zwom rustig tussen de eendjes een aantal baantjes op en neer. Na een poosje kwam ze er weer uit, droogde zich af en trok haar kleding weer aan. En ze vertrok richting het bos. Over het bruggetje en de berg op. Koud zal ze het wel niet meer gehad hebben, want van klimmen word je warm. Ik heb nog even gedacht om ook langs die weg terug te lopen en de bus de bus te laten, maar de meiden wilden perse met de bus.
We hadden weer een hele fijne middag gehad aan het meer en het strandje. Met de bus mochten we gratis mee. “Dus dat doen we vaker oma”, zeiden de meisjes. Naar huis moesten we nog een stukje lopen en we hoopten er een beetje op dat papa van zijn werk zou komen en we dus mee konden liften naar huis. Maar we hadden pech, papa moest een halfuurtje langer werken en toen we net thuis waren, kwam hij ook.
Onderweg gingen we nog even langs Euronics. Ik had nieuwe cartridges nodig voor mijn printer. “Moet dat nu echt oma, we willen naar het meer”, riepen ze in koor. “Ja, het duurt maar even en voor we het weten, zijn we weer op weg”. Oké.
We wandelden gezellig en kletsten intussen over van alles en nog wat. Vorige keer hadden we gezien dat er een kortere weg naar het meer moest zijn en dus keken we goed waar die weg dan wel begon. Ja hoor, we vonden hem. Maar het was een erg steil bergweggetje. “Zullen we hier langs gaan of toch niet”, vroeg ik. “Nee oma, we willen eerst nog naar de bakker. Dan nemen we een lekkere muffin mee en ook wat te drinken”, stelde Malin voor. “En wie gaat dat betalen”, vroeg ik. “Jij natuurlijk oma, wij hebben geen geld”, ging het wederom in koor. Nou vooruit dan maar. Jullie zijn ook niet de eerste de beste.
Zo na een halfuurtje kwamen we bij Tjenna aan. Het was er niet druk. De scholen zijn alweer begonnen en we zagen wel wat jongelui, die moesten wachten op hun bus. De eendjes kwamen van heinde en verre om de broodkruimels, die we mee hadden gebracht, te verorberen. Wat waren ze gulzig. Het leek wel of ze in dagen geen brood hadden gehad. Maar wij wisten wel beter. Want we hadden al eens gezien, dat de jongelui hun brood niet opaten, maar lekker voerden aan de eendjes. “Dat doen wij niet hé Annika”, zei Malin. Nou ik weet niet wat ze over zo’n 10 jaar wel of niet zullen doen. Misschien ook wel hun brood aan de eenden voeren.
De meiden hadden lekker gespeeld met water en zand. Toen bedachten ze opeens dat het ook wel leuk zou zijn om steentjes en stokjes in het water te gooien. Kijken wie het verste zou komen. Het was een gespetter van jewelste, maar ze hadden enorm plezier. Het water was wel koud. Schoentjes en broeken werden wel een beetje nat, maar dat gaf niks. Het droogt wel.
Op een gegeven moment liep er een mevrouw langs ons tafeltje en even verderop stond ze stil. Ze voelde even of het water koud was of niet. En wij vonden het koud, maar zij schijnbaar niet. Want ze kleedde zich uit, deed haar badpak aan en sprong in het water. We keken heel verbaasd. Want wie gaat er nu, eind september, nog zwemmen in ijskoud water. Zij dus. Volgens mij viel het haar ook een beetje tegen, maar ze zwom rustig tussen de eendjes een aantal baantjes op en neer. Na een poosje kwam ze er weer uit, droogde zich af en trok haar kleding weer aan. En ze vertrok richting het bos. Over het bruggetje en de berg op. Koud zal ze het wel niet meer gehad hebben, want van klimmen word je warm. Ik heb nog even gedacht om ook langs die weg terug te lopen en de bus de bus te laten, maar de meiden wilden perse met de bus.
We hadden weer een hele fijne middag gehad aan het meer en het strandje. Met de bus mochten we gratis mee. “Dus dat doen we vaker oma”, zeiden de meisjes. Naar huis moesten we nog een stukje lopen en we hoopten er een beetje op dat papa van zijn werk zou komen en we dus mee konden liften naar huis. Maar we hadden pech, papa moest een halfuurtje langer werken en toen we net thuis waren, kwam hij ook.
1 opmerking:
Wat heerlijk om zo tegenieten van al het moois wat de natuur te bieden heeft . Vooral als het n u nog redelijk weer is , kan me voorstellen dat het misschien wel erg koud wordt in de winter , maar dat lezen we hier wel . Ik vind het heel gezellig om het allemaal te lezen , groetjes van Gertie
Een reactie posten