De eerste sneeuw

Gisteravond kwam onze buurman Rune met het bericht dat er vannacht 5-10 cm sneeuw zou vallen. O jeetje, dachten we, het gaat er dus nu echt van komen. Hans is nog allereerst begonnen om onder zijn auto de winterbanden te leggen en daarna moest ook de auto van Nicole eraan geloven. We waren dus voorbereid.

Maar toen ik vanmorgen wakker werd, zag ik nog niets wat op sneeuw leek. Er waren wel wolken en het was somber weer, maar het was droog. Nicole was al blij, want ze wilde vroeg boodschappen gaan doen. Ik ben dus om half 9 naar boven gegaan om op de meiden te passen en net toen Nicole terug was (zo rond de klok van half 11) gebeurde er dit.

Het wordt ook kouder.Nicole heeft hout gehaald voor de kachel en ik heb de "varme pumpe" aangedaan. Ja, de herfst is hier voorbij en Koning Winter heeft zijn entree gemaakt. De meiden vinden het geweldig en verheugen zich nu al op het spelen in de sneeuw. Sleetje rijden en een sneeuwman maken zijn favoriet.

Morgen moeten we naar Kristiansand. We hopen dat de sneeuw dan een beetje weg zal zijn, maar het blijft de hele dag doorgaan. Het wordt dus vast een verrassende tocht.

Toen ze dan eindelijk het boterhammetje op hadden, zijn we met pakken aan lekker naar buiten gegaan. Malin en Annika hadden het geweldig naar de zin en zijn gelijk begonnen met het maken van een mooie sneeuwpop. En de sneeuw plakt hier goed, dus die extra bewoner stond binnen een mum van tijd in de tuin.

Onze kleine Caitlin vond dat witte, koude goedje maar een beetje vreemd. Ze wilde al snel weer naar binnen en vanuit de heerlijk warme kamer lekker vanachter het raam (geraniums hebben we hier niet!) naar de zussen kijken.

En zie hier het resultaat!

HOERA, GEWONNEN!!

Heb net hier in Tvedestrand met m'n drie meiden even een vreugdedansje gemaakt. Ik heb namelijk gewonnen!! Nu zul je denken, waarmee dan? Dat zal ik je vertellen.

Om de zoveel tijd krijg ik een nieuwsbrief van Magnolia. Dat zijn hele leuke stempels, waar je mooie kaarten mee kunt maken. In die nieuwsbrief zit altijd een link naar de blogcandy, een soort wedstrijd. Bij Magnolia hoef je slecht een reactie te geven onder een blogbericht. Bij de Santa collectie heb ik ook eens een keertje meegedaan. En nu hebben ze me eruit gehaald, als zijnde de winnaar!! En wel uit 933 reacties van over de hele wereld, echt Azië, Australië, Nieuw-Zeeland, Duitsland, USA, Canada, Frankrijk, Ierland, Nederland, Noorwegen, Zweden, Finland, UK... en IK heb gewonnen! Ik kan het nog steeds niet geloven.

En wat is m'n prijs? Maar liefst 19 stempels ter waarde van zo'n slordige € 133,- uit de Santa collectie van Magnolia! Allemaal om kaartjes voor de kerst te maken. Natuurlijk houd ik nu de postbode angstvallig in de gaten.....

Lekker spelen met water, zand, steentjes en stokken

Eind september was het op een middag nog zulk mooi weer, dat ik (oma) samen met Malin en Annika nog een keertje naar het Tjenna meer wilde wandelen. Gelukkig had mama nog wat oud brood, zodat we ook de eendjes blij konden maken. Het zonnetje scheen en goed gemutst gingen we op weg. We hadden afgesproken dat we heen zouden lopen en terug zouden gaan met de bus. Want ja, dan moesten we weer bergop en dat valt soms niet mee met die korte beentjes van onze Annika.

Onderweg gingen we nog even langs Euronics. Ik had nieuwe cartridges nodig voor mijn printer. “Moet dat nu echt oma, we willen naar het meer”, riepen ze in koor. “Ja, het duurt maar even en voor we het weten, zijn we weer op weg”. Oké.

We wandelden gezellig en kletsten intussen over van alles en nog wat. Vorige keer hadden we gezien dat er een kortere weg naar het meer moest zijn en dus keken we goed waar die weg dan wel begon. Ja hoor, we vonden hem. Maar het was een erg steil bergweggetje. “Zullen we hier langs gaan of toch niet”, vroeg ik. “Nee oma, we willen eerst nog naar de bakker. Dan nemen we een lekkere muffin mee en ook wat te drinken”, stelde Malin voor. “En wie gaat dat betalen”, vroeg ik. “Jij natuurlijk oma, wij hebben geen geld”, ging het wederom in koor. Nou vooruit dan maar. Jullie zijn ook niet de eerste de beste.

Zo na een halfuurtje kwamen we bij Tjenna aan. Het was er niet druk. De scholen zijn alweer begonnen en we zagen wel wat jongelui, die moesten wachten op hun bus. De eendjes kwamen van heinde en verre om de broodkruimels, die we mee hadden gebracht, te verorberen. Wat waren ze gulzig. Het leek wel of ze in dagen geen brood hadden gehad. Maar wij wisten wel beter. Want we hadden al eens gezien, dat de jongelui hun brood niet opaten, maar lekker voerden aan de eendjes. “Dat doen wij niet hé Annika”, zei Malin. Nou ik weet niet wat ze over zo’n 10 jaar wel of niet zullen doen. Misschien ook wel hun brood aan de eenden voeren.

De meiden hadden lekker gespeeld met water en zand. Toen bedachten ze opeens dat het ook wel leuk zou zijn om steentjes en stokjes in het water te gooien. Kijken wie het verste zou komen. Het was een gespetter van jewelste, maar ze hadden enorm plezier. Het water was wel koud. Schoentjes en broeken werden wel een beetje nat, maar dat gaf niks. Het droogt wel.

Op een gegeven moment liep er een mevrouw langs ons tafeltje en even verderop stond ze stil. Ze voelde even of het water koud was of niet. En wij vonden het koud, maar zij schijnbaar niet. Want ze kleedde zich uit, deed haar badpak aan en sprong in het water. We keken heel verbaasd. Want wie gaat er nu, eind september, nog zwemmen in ijskoud water. Zij dus. Volgens mij viel het haar ook een beetje tegen, maar ze zwom rustig tussen de eendjes een aantal baantjes op en neer. Na een poosje kwam ze er weer uit, droogde zich af en trok haar kleding weer aan. En ze vertrok richting het bos. Over het bruggetje en de berg op. Koud zal ze het wel niet meer gehad hebben, want van klimmen word je warm. Ik heb nog even gedacht om ook langs die weg terug te lopen en de bus de bus te laten, maar de meiden wilden perse met de bus.

We hadden weer een hele fijne middag gehad aan het meer en het strandje. Met de bus mochten we gratis mee. “Dus dat doen we vaker oma”, zeiden de meisjes. Naar huis moesten we nog een stukje lopen en we hoopten er een beetje op dat papa van zijn werk zou komen en we dus mee konden liften naar huis. Maar we hadden pech, papa moest een halfuurtje langer werken en toen we net thuis waren, kwam hij ook.

Wat een geweldige verrassing

Het is hier ontzettend slecht weer vandaag. Veel regen en wind en je ziet de blaadjes neerdwarrelen. De herfst is hier dus echt begonnen. Door de regen en de wind voelt het ook nog eens koud aan, dus we konden wel iets leuks gebruiken om ons te verwarmen.

Zo tegen de klok van 11 uur kwam de postbode en ik liep naar beneden om te kijken of er iets in de brievenbus zat. Hoop iedere dag een beetje dat er eindelijk eens uitsluitsel komt over mijn verblijfsvergunning. Reclame, een uitnodiging om ergens aan mee te doen. Een prijs had ik al gewonnen stond er in die brief. Maar nee geen brief dat de verblijfsvergunning binnen is.
Maar toch had de postbode iets leuks meegebracht. Een pakje voor mij. De meisjes hadden al gezien dat ik naar de brievenbus liep en toen ik het pad naar boven weer opliep, stonden ze alle drie te dansen voor het raam. Ik zag Malin vragen voor wie het pakje was. Ik beduidde voor oma, maar met haar vingertje vroeg ze of ik naar boven wilde komen. Samen met mij wilden ze het pakje open maken. Nou vooruit dan maar. Ik naar boven.

Het pakje zat goed dichtgeplakt. Geen probleem. De stevige vingertjes van Malin kregen het open. Een schaar hadden we echt niet nodig.
En wat zat erin………………………….. een doosje waar gebraden haantjes in thuis hoorden. Maar die haantjes zaten er niet meer in.De meisjes werden onderhand ongeduldig van het wachten. En toen ik het doosje open had gemaakt, keken ze eerst een beetje raar. Er zaten pakjes in en wat moest oma daar nou mee. Ik vertelde ze dat we hier iets mee konden maken. Ja, maar wat dan………………….. vooruit oma vertel het ons. Toen ik zei dat het custardpoeder, vanillestokjes en cacaopoeder dachten ze eerst dat ik een grapje maakte. Ga je de poeder en de stokjes gebruiken om een kaart te maken of ga je er iets mee doen in het scrapboek. Nee, geen kaart en geen scrapboek. Maar wat dan oma…………………kom op, vertel het ons. Hier kan oma of mama heerlijke vanille- en chocoladevla mee maken.

Nou, er ging een gejuich op. Malin en Annika glunderden al helemaal en Caitlin zag je denken, waarom doen jullie nou zo gek. Die begreep er echt niets van. "Oma, wie heeft dit dan naar ons toegestuurd?"vroeg Malin. Ik vertelde ze dat een hele lieve vriendin van oma uit Nederland ons hiermee heeft verwend.
Ons diner voor vanavond wordt geweldig. We hebben van Noorse kennissen een stukje eland gekregen om eens te proeven en dat staat nu lekker in de pan te sudderen. En ons nagerecht …………………….3x raden! Vanillevla.

Lieve Hennie, ontzettend bedankt. Je hebt er mij en mijn (klein)kinderen een enorm plezier mee gedaan.

Oma Ans

September (deel 2)

We hebben hele gezellige buren, Elin en Rune. Zij vroegen ons een paar weken terug of wij meegingen naar de trial kijken. De broer van Elin deed ook mee. Eerlijk gezegd wist ik eerst niet precies wat ik er me bij voor moest stellen. Tot Hans me herinnerde aan een paar jaar geleden, toen we eens (met z'n tweetjes nog) in België naar trailrijden zijn wezen kijken in de Ardennen. Dat was ook spectaculair om te zien, dus ik wist dat vooral onze Annika er ontzettend van zou genieten. Ze houdt van alles wat zich op wielen voorbeweegt. Het was op een zondag en we hadden afgesproken, dat we om 9 uur zouden vertrekken. OK, dat werd half 10 maar goed, dat heb je met kinderen. Er moet werkelijk van alles mee, de wandelwagen, koffie, sap, broodjes, koekjes, luiertas, extra schoenen en je lekker warm aankleden. Gelukkig was het niet zo heel ver rijden. Toen we aankwamen was het net begonnen. Er waren 3 verschillende parcours uitgezet op de rotsen en daar moesten de speciaal uitgerustte auto's de routes volgen zonder de afzetting van het parcours te raken. En dat natuurlijk zo snel mogelijk. Je kunt wel nagaan dat Annika genoot, zo ook papa Hans. Malin trok op een gegeven moment de bossen in om takjes, steentjes en propjes te verzamelen. Caitlin hobbelde er soms achteraan en soms keek ze haar ogen uit naar de grote auto's, die toch wel veel lawaai en rook veroorzaakten. Op een gegeven moment is Caitlin in de wandelwagen in slaap gevallen. Door alle herrie heen!! Het was een gezellige dag en we zijn rond half 5 weer thuis aangekomen.


Wat ook ontzettend leuk was, voor iedereen, was de open dag bij de brandweer. Onze overbuurman, Kenneth, is vrijwillig brandweerman en hij liet weten dat de brandweerkazerne voor het publiek geopend was. Je mocht in de brandweerauto zitten en de hele uitrusting van de auto was tevoorschijn gehaald. In de kazerne, was er een rondgang uitgezet door middel van vragen die de kinderen konden beantwoorden over brand en de brandweer. Op het eind kwamen we terecht in de huiskamer en er werden heerlijke noorse wafels gebakken. Ook dit was weer een geslaagde dag, temeer we later nog een mooie nieuwe houtkachel hebben gekocht.

Zoals al eerder verteld, hebben wij hier in de straat diverse grote en kleinere rotspartijen. Als de oudere kinderen van de hoger gelegen huizen van school thuiskomen, lopen zij natuurlijk niet helemaal om de rotsen heen, nee ze nemen de kortste weg en klimmen met tassen en al (in de zomer zelfs soms op blote voeten) de rotsen op. Met het grootste ontzag hebben onze meiden al diverse keren staan kijken naar deze noorse acrobaatjes. Nadat ze zelf genoeg zelfvertrouwen had opgebouwd, wilde Malin het ook proberen. Dus goede schoenen aangetrokken en na een stevige aanmoediging was Malin boven. "Mama, de juffrouw (in Nederland) zei nog wel dat ik niet zo goed kon klimmen!" Ja meid, ze zou je nu eens moeten zien. Nou ik moet zeggen, ik doe het haar niet na! Uiteraard kon Annika niet achterblijven. Maar zij had toch een beetje het probleem van te korte beentjes. Met een beetje hulp van Malin is het Annika toch gelukt. Daarna nog even de kleinere rotsen getrotseerd. Dat was "makkie", zoals de dames mij vermeldden. Ach ja, over een poosje zijn de grote rotsen misschien ook wel "makkie"!

Hallo,

blijven jullie nog even wachten op het nieuwe blogberichtje? Als straks de kindertjes op bed liggen, wil ik deel 2 van september erop zetten. Nu gaan we eerst even eten, OK?

Tot straks....

Grote en kleine "beessies"

Toen we afgelopen week 's avonds een hele tijd een hond hoorde blaffen en een grote rode auto voor de deur zagen staan, werden we natuurlijk erg nieuwsgierig wat er nu in godsnaam toch aan de hand was. We zagen twee mannen in de auto zitten met een bakje koffie, jachtkleding aan en druk pratend tegen elkaar. Rune, onze buurman, was Hans aan het helpen in de garage, dus hij ging polshoogte nemen. Wat bleek? De mannen waren aan het wachten op de jachthond ("elghund": elandenhond) die in het bos een eland opgespoord had. Híer in "ons" bos! Een eland? Jawel en niet zo'n kleintje ook. Een stier van rond de 500 kilogrammen. Daar waren de jagers niet naar op zoek, omdat het vlees te taai is. Ze hebben liever een "kleintje" van rond de 150 kilogram. Die is nog lekker jong en lekker mals. Maar als de elghund eenmaal een eland heeft gevonden, laat-ie 'm niet zomaar gaan. Het heeft werkelijk de hele avond geduurd en uiteindelijk heeft de hond het opgegeven, want het baasje kwam maar niet. Hij bleef maar roepen dat de hond terug moest komen, nou ja, OK dan maar. Ach, het is natuurlijk best bijzonder dat een eland zo dichtbij leeft. En ze zijn nog behoorlijk groot, ze kunnen tot 3 meter lang worden en een gewei (hier in zuid-scandinavië een stanggewei met tot 20 korte takken per stang) met een spanwijdte van 2 meter hebben. Hun schofthoogte is 180 tot 220 cm. Al met al een behoorlijk beest. Nee.... ik zou 'm niet graag zo onverwacht tegenkomen. Misschien een keer op een elandensafari?

Nee, dan kom ik liever een "sleve" (sliev) tegen. Gelukkig was op dat moment ons overbuurmeisje bij ons en zij kon ons vertellen dat deze "slang" niet giftig was én hoe hij heette. Een sleve is een hagedis zonder pootjes en lijkt enorm op een slang. Het is dan ook even schrikken als je ze hier op de weg tegenkomt. Maar ze zijn dus niet giftig of zo en zelfs erg nuttig in je tuin. De sleve eet namelijk graag slakken en regenwormen. Hij voelt zich dan ook goed thuis in je komposthoop. In de schemering worden ze aktief en gaan ze jagen. Ze kruipen dan langzaam vooruit met stijve bewegingen op hun prooi af. Ze hebben wel een mooie huid, een metallicachtig, hard, lichtbruin velletje. De sleve die wij tegenkwamen rond half 8 's avonds was volgens mij in de aanslag. Of hij was geschrokken, want hij lag/stond stokstijf. Tot ik een foto maakte met een enorme flits in zijn gezicht. Hij wist niet hoe snel hij weer in de slootkant moest komen. Onze meiden vonden het in ieder geval ontzettend interessant. En we zijn allemaal weer een ervaring rijker en een stukje wijzer geworden.

In de krant!

Jawel, ik sta vandaag in de krant, de Tvedestrandsposten! Nou ja, een foto, die ik genomen heb dan. Gelukkig niet met m'n hoofd (hihi). Afgelopen week heb ik een mooie foto van paddestoelen (sopper), genomen bij de barnehage, ingestuurd voor een wedstrijd. De ingezonden foto's komen op de internetside van de krant (http://www.tvedestrandsposten.no/) en de mensen kunnen dan stemmen voor de mooiste foto. De 12 met de meeste stemmen komen dan op de kalender van de Tvedestrandsposten. Dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken, de krant een emailtje gestuurd met de foto en tot mijn verbazing stond-ie dus vanmorgen in de krant. Mét m'n naam erbij. Jullie snappen dat ik hartstikke trots ben. En ik hoop dat-ie wordt gekozen voor de kalender van 2009. Dat is nog even afwachten tot november.............

Enne, als jullie willen stemmen, dat kan van 1 tot 15 november:
http://www.tvedestrandsposten.no/bildeserier/article3834519.ece?token=&start=32&serie=0

September (deel 1)

Ook hier in Noorwegen regent het natuurlijk weleens en de meiden moeten zich dan binnen vermaken. De hele huiskamer wordt dan op zijn kop gezet en eerlijk gezegd mis ik dan de serre weleens die we in Nederland hadden. OK, we hadden afgesproken dat de ene helft van de kamer netjes zou blijven en de kids in de andere helft, waar het meeste speelgoed én de grote speelgoedkast staat, zouden spelen. Maar vanzelfsprekend is deze onzichtbare scheidslijn al snel overtreden en staat de hele kamer op stelten. Alle stoelen, de kussentjes, ja zelfs de lamp komt er aan te pas om een prachtige tent te maken, want als je buiten niet kan kamperen, dan doe je dat toch gewoon in huis?!

Omdat ik op een gegeven moment bijna languit in de kamer lag, heeft oma Ans de oudste twee even meegenomen en heb ik Caitlin op bedje gelegd. De kamer weer een beetje aan kant en even relaxen. Heerlijk als na die drie luide kinderstemmetjes het zo stil is in huis. Daar kan ik dan echt even van genieten. En de meiden hebben bij oma Ans ook genoten. Mormor (je spreekt het uit als moermoer: de moeder van je moeder oftewel oma) had uit Nederland nog een pak kinderkoekjes om zelf te bakken. Nou ze hebben hun best gedaan op de zandgebakjes. En toen de oven in. "Als we nou blijven kijken, zou het dan sneller gaan?"

Na een poosje waren de koekjes klaar en mama moest komen kijken. Caitlin was intussen ook weer wakker, dus wij met z'n tweetjes naar beneden. Helaas konden de koekjes nog niet genuttigd worden anders zouden we allen onze monden verbranden. Ook waren ze nog niet helemaal af, want oma moest nog even glazuur maken, zodat er een snoeppapieren plaatje van Alfred J. Kwak op geplakt kon worden. En na een poosje, eindelijk ze waren genoeg afgekoeld om te proeven. En meiden, jullie hebben een heerlijk koekje gebakken, hoor. Het duurde dan ook niet lang of de koekjestrommel was weer "tomt" (oftewel leeg).

Over bakken gesproken, we doen dat tegenwoordig ook met het brood hier. Er gaan met een gezin van 5 heel wat boterhammetjes doorheen op een dag en hoewel er hier verschillende soorten broden zijn, zijn we begonnen ze zelf te bakken. Ik moet bekennen, we waren een aantal (mis)baksels verder, eer we de juiste mix hadden ontdekt. Maar met de juiste apparatuur gaat het nu heel niet slecht. Ik heb een goede keukenmachine gekocht (m'n handmixertje kreeg het erg warm en was niet blij) en met wat hulp uit verschillende richtingen (de noren bakken hier vrij veel hun eigen brood en andere lekkernijen) krijgen we nu een heerlijke grote boterham op ons bordje. Zo om de andere dag wordt er hier driftig gekneed en het wordt al zo routine, alsof je even de aardappels schilt!!

Ook leuk om te vertellen, we hebben laatst ook onze eigen vanillevla gemaakt. Annika heeft haar vingers erbij opgegeten. Malin houdt het tegenwoordig liever bij de Noorse yoghurt en Caitlin proeft en lust gelukkig nog een heleboel. Maar goed, de vanillevla is hier bij onze supermarkten niet te vinden in het koelvak. En toen we het het personeel van de Meny vroegen, keken ze ons aan of ze water zagen branden. Gelukkig is er dus wel vanillesuiker in het assortiment, wat hier veel gebruikt wordt om pudding voor puddingbroodjes te maken. En met o.a. melk en maizena kom je een heel eind. Annika vroeg gisteren nog of we nog eens vanillevla aten. Mama heeft dus weer een taakje.