Onze eerste week op Skogfaret

Dan nu de beloofde update van onze eerste weken in Noorwegen. Zoals ons mam al in haar stukje schreef, hebben we een goede reis gehad met, richting kop van Denemarken, 2 slapende meisjes achterin de auto.

Zelfs ik heb in de auto mijn oogjes kunnen sluiten, terwijl Hans ons veilig liet aankomen in Frederikshaven. Op deze manier kon Hans op de boot gaan slapen en ben ik met de kids de boot gaan verkennen. Er was van alles te doen op dek 9 voor de kinderen. Dit is het voordeel van in het vakantieseizoen varen. Ze konden kleuren, rennen, klimmen, met de trein spelen, luisteren naar verhaaltjes (in het Deens en Noors!). Er was goed aan de kleine passagiers gedacht.

Na het boterhammetje is ons Caitlinneke bij papa gekropen en heeft ook nog een middagdutje gedaan. Tegen 3 uur werden ze wakker en zijn we met z'n viertjes gaan eten in het restaurant. Dat was natuurlijk ook een hele belevenis. Om half 7 's avonds waren we in Oslo en konden we op weg naar Tvedestrand, toch nog altijd een 3 uurtjes rijden. Onderweg moesten we even langs Torp, het vliegveld om Hans zijn auto op te halen. Annika heeft mama vergezeld in papa's auto en Caitlin is bij papa gebleven in mama's auto! Tegen 10 uur waren we thuis, moe maar voldaan. Onze buurtjes kwamen meteen even kijken en informeren hoe het met ons ging en hoe de reis verlopen was. De benodigde spulletjes uitgeladen en rond het klokje van 12 met z'n viertjes in het 2 persoonsbed gekropen in de leilighet.

Het was echter een korte nacht (we sliepen uiteindelijk pas tegen half 2), want om exact 8 uur 's morgens stonden de verhuizers op de stoep. Wederom een dag vroeger dan in eerste instantie afgesproken, met de inboedel van ons mam voor in de leilighet. De meisjes sliepen lekker door, ondanks het gestaag voltassen van de overige kamers om hen heen. En je zult het niet geloven, maar alle buurmannen (Rune, Kenneth en Gunnar) waren present om te helpen! Annika en Caitlin werden pas wakker toen de vrachtwagen weer weg was om onze trailer met inboedel te halen. In de tussentijd heb ik ze mooi kunnen aankleden, een boterhammetje kunnen geven en ons vervolgens naar boven kunnen verplaatsen.

Ook het uitladen van onze inboedel was met behulp van 6 mannen eigenlijk zo gepiept. Zelfs de loodzware kisten met Hans zijn gereedschap (waar in Nederland een vrachtwagen met laadklep voor nodig was), werd zonder morren door de manschappen getild en op zijn plaats in de garage gezet. We boffen toch maar met zulke sterke armen in de buurt. Waar vind je dat nog in Nederland?! Via het terras kon ik aangeven, met behulp van mijn inboedellijst, waar welke doos moest komen te staan. En even verderop zaten Annika en Caitlin lekker met wat speelgoed te spelen.

En toen was het daar:

OVERAL DOZEN!

En hoe meer je uitpakt, hoe moeilijker je overal doorheen komt, letterlijk en figuurlijk. Zeker toen het speelgoed tevoorschijn kwam. De meisjes wilden werkelijk overal mee spelen en het liefst met alles tegelijk! Er leek geen doorkomen aan. Maar je gaat door en werkelijk er komt een eind aan.

Langzaam maar zeker, heeft alles zijn plekje gevonden en konden we donderdag, 24 juli Malin haar verjaardag een beetje vieren. Ik had alle verjaardagskaarten, die al klaarlagen toen we 's maandags aankwamen, aan ons mam gegeven, zodat zij ze stiekem in de brievenbus kon stoppen. Zo was het net alsof ze op haar verjaardag een heleboel kaarten tegelijk kreeg. Ze was helemaal verrukt met zoveel aandacht. Iedereen bedankt hiervoor!!! Zelfs de dagen erna, kwam er af en toe nog een kaartje. En dan kwam Malin weer met een glimlach op haar gezichtje, want ze herkende natuurlijk wel haar naam op de enveloppe: "mama, alwèèr een kaartje voor mij!" Ze heeft er bijna 20 gekregen. Nogmaals iedereen héél erg bedankt.

En zo is de eerste week eigenlijk heel snel voorbij gegaan. We zijn bezig geweest met uitpakken, alles een plaatsje geven, genieten van het weer, wat met rond de 27 - 28 graden, toch wel warm was. Ook de buurtjes kwamen geregeld langs om te vragen of ze ergens mee konden helpen. Toen Kenneth, Mona en hun dochter Rachel een paar dagen de bergen ingingen, kregen we zelfs hun voorraad fruit, "want anders zou het toch maar bederven"! We wonen hier nog maar net, maar we worden in ieder geval warm verwelkomd.