"Dode straatjes"??

Wat kunnen uitspraken van kinderen toch leuk zijn. Laat ik bij het begin beginnen.

Onze meiskes zijn, zoals het goede Nederlandsen betreft, verknocht aan hun fietsjes. Het is hier wel zaak, dat er een helm opgaat, want "als je valt kun je met je hóófd op de rotsen terecht komen, hoor", aldus Malin. We hebben dus voor Malin en Annika een fietshelmpje gekocht. En de blauwe van Annika is "erg cool" met van die oranje vlammen! Uiteraard is die van Malin roze met zilveren bloemen. En dan op de fiets. Wat niet meevalt, want de ene keer moet je trappen als een gek, en de andere keer moet je als de wiedeweerga je remmen zien te vinden! Voor Malin is het al gauw gesneden koek, maar onze Annika moet wel erg wennen aan de stijgende en dalende lijnen hier in de wijk.

Wel is het zo dat je hier goed oefenen kan. Op de "grote weg", onze Skogfaret, komen allemaal kleinere weggetjes uit. Er liggen overal drempels (ook al zo'n obstakel voor een kleine fietser), dus er wordt niet hard gereden. Het is dan ook een 30 km-zone, een verzoek waar iedereen zich netjes aan houdt. En als je dan, als 2 volwassenen, het over de doodlopende straatjes hebt in een andere wijk, zegt Malin opeens: "maar mama, in onze wijk hebben wij toch ook allemaal dode straatjes? Daar kunnen wij lekker fietsen!"

Burenbezoek

Afgelopen zaterdagnamiddag hebben we een housewarmingparty gegeven voor de buurtjes die ons zo goed geholpen hebben met de verhuizing en de warme woorden van welkom die we van andere buren nog hebben mogen ontvangen. Helaas konden een aantal mensen niet komen, maar desalniettemin was het een gezellig samenzijn. Het partijtje begon om 17.00 uur en bijna iedereen stond dan ook om 17.00 uur op ons terras (of zoals de meiden het zo leuk noemen, "ons matras"!). We hebben nog cadeautjes gekregen, de meiden kregen een "gulvpuslespill", je weet wel, van die grote foampuzzelstukken voor op de grond en wij hebben een mooie Anturium (dat is een plant voor de leken onder ons) gekregen en een Noors kookboek.



Hans had een tulband gebakken en we hadden ook nog wat Noorse lekkernijen gekocht. Omdat we op het laatste moment wat annuleringen hadden, dachten we dat we teveel voor bij de koffie hadden. Echter, niets is minder waar. De Noren zijn gewend, dat je een bordje krijgt en zolang het op tafel staat, mag je pakken zoveel en wat je maar wilt. Gelukkig hielden we dus niet zoveel over. Maar ik moet wel zeggen, het was wel even wennen, om iedereen maar te zien pakken. En dat terwijl toch iedereen net gegeten had...



Zoals ik al zei, was het een gezellig onderonsje (met 8 volwassenen en 4 kinderen). Er werd lekker gespeeld door de meisjes (onze 3 en het overbuurmeisje) en de "grote mensen" konden gezellig kletsen onder het genot van een hapje en een drankje. Het Noors was heel goed te volgen. Onze buurtjes doen dan ook hun best om duidelijk en langzaam te praten, zodat we het gesprek kunnen "meemaken" en zelf deelnemen aan het gesprek. Dit is uiteraard heel leerzaam. Voor de taal én je komt allerlei dingen te weten, goed voor het dagelijks leven in Tvedestrand en Noorwegen. We hadden het gepland van 17.00 uur tot 20.00 uur. De meeste gingen tegen 21.00 uur naar huis, het was dus een geslaagde housewarmingparty geweest!

Ook trek in "frokosten"?

Sta net een ontbijtje voor mezelf klaar te maken en bedenk opeens dat jij misschien ook wel trek hebt in een lekker Noors ontbijtje. Kom je gezellig aan tafel zitten bij me?

Waar heb je trek in? Een beschuitje, helaas dat heb ik niet voor je. De Noren weten niet waar je het over hebt als je erom vraagt in een winkel. Nou dan maar een stukje knäckebrod. Welke smaak? Ik heb wel 20 soorten gezien in de super, maar heb alleen die gekocht met sesamzaadjes. Lust je die wel? Oké hier is een dubbele. Geef mij maar de andere helft.Wat wil je erop hebben. Kaas? Ja, je kunt een heel klein plakje van een Edammer kaasje krijgen of echte Noorse (vellagret = licht belegen). De Noorse eens proberen. Is lekker hoor. O, ook nog eentje met Edammer. Die is wel duur hier hoor, maar vooruit. Je bent ook niet de eerste de beste.

Wil je ook nog een sneetje brood? En wat wil je daar dan op? Jam. Ja, die is hier verrukkelijk. Echte marmelade? In Nederland vond ik die niet lekker, maar hier. In één woord zalig gewoon. Ja, hier is die zoet, maar de Noren houden volgens mij van zoetigheid. Als ze hun tanden maar goed poetsen, want anders……………….

Tot slot nog iets van je dienst. Een plakje ontbijtkoek. Nee helaas. Dat heb ik niet voor je. Ik had van vrienden een ontbijtkoek meegekregen, maar die is nu op. Een ham-kaas croissant. Nee, daar kan ik je ook niet aan helpen. Heb wel een lekker broodje voor je. Dat dan maar doen?Aparte smaak hé? Ja de Noren verwerken honing in hun bolletjes.

En wat wil je erbij drinken? Thee, koffie, melk en een glaasje jus? Ja, dat bied ik nu wel aan, maar ik weet niet zeker of ik nog wel melk heb. Hier verkopen ze nl geen lang houdbare melk en aangezien mijn kleindochters gek zijn op melk, moeten we die om de andere dag gaan kopen. Je wilt dan wel een kopje thee. Oké….geen probleem. En een glaasje jus. Hier is een flesje met geconcentreerde jus. Even aanlengen met water en het smaakt net naar echte sinaasappels.

Nou, we hebben toch lekker ontbeten of niet soms? We kunnen er tot half 12 weer tegen, want dan gaan we weer wat eten hoor: "formiddagsmat". En om half 5 krijgen we "middag" en dan rond 9 uur 's avonds, voor het naar bed gaan, krijg je nog wel wat hoor: "kveldsmat". Want anders houd je het niet vol.

Op veler verzoek, Skogfaret van binnen!

"Thuis"

We wonen nu 4 weken in Tvedestrand en voelen ons al helemaal thuis in ons Noorse land. Het is de laatste vakantieweek voor de meisjes. Malin en Annika gaan dinsdag a.s., de 19e augustus naar Bøklia Barnehage (onze buren). Dat wordt weer wat meer regelmaat en ritme en dat vooruitzicht bevalt me wel. Malin en Annika hebben er ook zin in, want ze vragen geregeld hoeveel nachtjes ze nog moeten slapen. We zijn er afgelopen dinsdag (op m'n verjaardag) nog even geweest om te vragen én te bekijken welke kledingstukken belangrijk zijn, om in eerste instantie aan te schaffen. Het is de bedoeling dat er op de barnehage een soort regenpak, laarzen, binnenschoenen, ondergoed en later een sneeuwpak, handschoenen, muts, sokken en nog een aantal andere zaken liggen. Allemaal voorzien van naam en in de juiste maat natuurlijk. Omdat ik deze dingen, als regenpak, sneeuwpak en zo toch met eigen ogen wilde zien, zijn de meisjes, oma en ik even naar de barnehage gelopen. Malin en Annika stelden zich netjes voor: "jeg heter Malin" en "jeg heter Annika". Ze installeerden zich tussen de andere kinderen en vonden het jammer dat we weer gingen. Nee, dat gaat wel goed komen.

De afgelopen weken hebben ze zich goed kunnen vermaken. Van de buren, Rune en Elin hebben de girls twee tenten met slaapzakken, zaklampjes en bijbehorende kompassen gekregen. Daar hebben ze lekker mee gespeeld, zowel binnen als buiten. Ook met het overbuurmeisje, Rachel kunnen Annika en vooral Malin goed spelen. Ondanks het feit dat ze elkaar niet kunnen verstaan, begrijpen ze elkaar prima. Zelfs een bordspel wordt "uitgelegd" en met veel pret gespeeld. Ook zijn Malin en Annika vaak aan de overkant te vinden. Rachel heeft een trampoline en klim- en speeltoestel in de tuin staan en samen met de zandbak zijn dat dingen die wij nog niet hebben. En Rachel vindt het ook hartstikke leuk dat er meisjes rond haar leeftijd in de straat zijn komen wonen. Ze hebben zelfs al bij elkaar gegeten: Rachel bij ons en Malin bij Rachel.

We hebben ook al visite gehad. Uit Nederland zijn op een zondag John en Chantal met de kinderen geweest. Zij komen in Vegårshei te wonen, wat niet zo ver bij ons vandaag ligt. Het was erg gezellig en ze zijn lekker blijven eten. Natuurlijk wordt er volop informatie uitgewisseld en we hebben onze (korte) woonervaring hier in Noorwegen gedeeld. Wij waren benieuwd waar zij kwamen te wonen en op een middag zijn we een tochtje gaan maken en hebben hun stekkie opgezocht. Ze hebben een prachtig uitzicht in een hele mooie, (maar voor ons toch té) stille omgeving. Ik vind het wel prettig om een beetje tussen de mensen te zitten en niet te ver van de bewoonde wereld vandaan. Maar goed, dat is ieders zijn voorkeur, toch? Ik hoop van ganse harte dat zij zich ook zo snel thuis zullen voelen, net als wij. John en Chantal, nog even een paar maandjes in Nederland en dan zitten jullie ook hier samen met jullie vrienden...

Op mijn verjaardag heb ik zelfs visite gehad. Emmy uit Risør heeft me verblijd met een bezoekje én een kadootje! Het was een gezellige avond en we hebben even lekker kunnen bijkletsen. De mooie kandelaartjes met de kaarsjes hebben een eigen plekje gekregen op de logeerkamer. Opa en oma van de Rijzen slapen er nu.

Over slapen gesproken, Malin en Caitlin slapen erg goed in hun bedjes op hun nieuwe kamers. Ze vinden de rust hier om goed in slaap te komen en worden opgewekt weer wakker. Alleen ons Annika is vaak in ons bed te vinden de laatste tijd. Ik moet erbij blijven als ze in slaap moet komen, want anders "is ze bang voor de beelten", oftewel de schaduwen. Met 10 minuten slaapt ze dikwijls wel, maar zo rond het klokje van middernacht wordt ze weer wakker en kruipt bij ons. Terugsturen heeft geen zin, want dan brult ze alles bij elkaar, met het gevolg dat de rest ook wakker wordt. Dus dan maar even zo. Ik hoop dat het maar weer een fase is. Zoals zovelen fases, die kinderen hebben.

We hebben ook een nieuwe auto gekocht. Een Subaru Forrester. Een Noorse vierwielaangedreven, hoog op z'n wielen staande, zilvergrijze, voor woon-werkverkeer bestemde auto. Met spijkerbanden erbij voor de winter en verder alle noodzakelijke opties voor het Noorse landschap. Mijn auto moet nog worden ingevoerd en we zijn ook nog aan het debatteren over wat te doen met Hans zijn Volvo V70. Invoeren kost veel tijd en geld dus we moeten er goed over nadenken.

Verder gaan hier de dagen snel voorbij. De kinderen spelen, het huishouden loopt en Hans gaat gewoon naar zijn werk. Eigenlijk niet zoveel anders dan in Nederland. En toch voelt het heel anders hier. Het hele tempo waarin DE DINGEN gaan ligt een stuk lager dan in Nederland. En dat is prettig. Daardoor lijken de dagen toch weer langer dan normaal. Waar ik nog wel aan moet wennen, zijn de sluitingstijden van de winkels. OK, de supermarkten zijn tot 22.00 u open, maar de gewone winkels in de stad, het kommunehus en bijvoorbeeld het postkantoor sluiten om 15.00 u, uiterlijk 16.00 u hun deuren. En aangezien Caitlin dikwijls slaapt van half 2 tot half 4, blijft er weinig tot geen tijd over, om 's middags nog te gaan winkelen. Zo heb ik bijvoorbeeld nog steeds geen gelegenheid gehad (en genomen, hoor!) om naar Risør te rijden, naar het winkeltje "Scrapp og Lapp" om eens voor de hobby te gaan neuzen. Ik ben nog steeds benieuwd wat ze hier allemaal hebben. En of hier ook scrapclubjes bestaan. Maar goed dat komt wel, mettertijd.

Op dit moment zijn Hans zijn ouders er. Dat was voor Malin en Annika ook reden om nachtjes te tellen, wanneer opa en oma naar ons huis in Noorwegen zouden komen kijken. Annika is mee geweest om ze op te halen van het vliegveld. Geweldig hoe ze met een Noors vlaggetje op opa en oma afrende en ze een dikke kroel gaf. De kinderen genieten van alle aandacht die ze van Adje en Leo krijgen. Hans en ik hebben al een mooie rondrit met ze gemaakt in de omgeving. We zijn afgelopen zaterdag naar Arendal geweest, naar een heel groot winkelcentrum. We hebben een wandeling gemaakt in Tvedestrand en verder genieten ze van de rust door lekker op de veranda een goed boek te lezen. Het is jammer dat Hans maandag en dinsdag moet werken. Gelukkig is hij woensdag en donderdag weer vrij. Wellicht kunnen we dan nog een mooie tocht maken.

Zoals jullie kunnen lezen, vergaat het ons hier goed. Wel ben ik erg benieuwd wat de winter ons zal brengen. Aan de ene kant kan ik niet wachten, aan de andere kant, tja je weet niet wat je te wachten staat. De tijd zal het ons leren.

Dank je wel!

Malin heeft voor haar verjaardag een heleboel kaarten gekregen, zoals ik al vertelde. Maar ook wij, als gezin hebben meer dan 20 kaartjes mogen ontvangen voor onze verhuizing. Zelfs vanuit vakantieadressen hebben jullie aan ons gedacht. En daarom zeggen wij, zoals ze hier in Noorwegen zeggen:

Takk skal du ha!

Skogfaret 43

Onze eerste week op Skogfaret

Dan nu de beloofde update van onze eerste weken in Noorwegen. Zoals ons mam al in haar stukje schreef, hebben we een goede reis gehad met, richting kop van Denemarken, 2 slapende meisjes achterin de auto.

Zelfs ik heb in de auto mijn oogjes kunnen sluiten, terwijl Hans ons veilig liet aankomen in Frederikshaven. Op deze manier kon Hans op de boot gaan slapen en ben ik met de kids de boot gaan verkennen. Er was van alles te doen op dek 9 voor de kinderen. Dit is het voordeel van in het vakantieseizoen varen. Ze konden kleuren, rennen, klimmen, met de trein spelen, luisteren naar verhaaltjes (in het Deens en Noors!). Er was goed aan de kleine passagiers gedacht.

Na het boterhammetje is ons Caitlinneke bij papa gekropen en heeft ook nog een middagdutje gedaan. Tegen 3 uur werden ze wakker en zijn we met z'n viertjes gaan eten in het restaurant. Dat was natuurlijk ook een hele belevenis. Om half 7 's avonds waren we in Oslo en konden we op weg naar Tvedestrand, toch nog altijd een 3 uurtjes rijden. Onderweg moesten we even langs Torp, het vliegveld om Hans zijn auto op te halen. Annika heeft mama vergezeld in papa's auto en Caitlin is bij papa gebleven in mama's auto! Tegen 10 uur waren we thuis, moe maar voldaan. Onze buurtjes kwamen meteen even kijken en informeren hoe het met ons ging en hoe de reis verlopen was. De benodigde spulletjes uitgeladen en rond het klokje van 12 met z'n viertjes in het 2 persoonsbed gekropen in de leilighet.

Het was echter een korte nacht (we sliepen uiteindelijk pas tegen half 2), want om exact 8 uur 's morgens stonden de verhuizers op de stoep. Wederom een dag vroeger dan in eerste instantie afgesproken, met de inboedel van ons mam voor in de leilighet. De meisjes sliepen lekker door, ondanks het gestaag voltassen van de overige kamers om hen heen. En je zult het niet geloven, maar alle buurmannen (Rune, Kenneth en Gunnar) waren present om te helpen! Annika en Caitlin werden pas wakker toen de vrachtwagen weer weg was om onze trailer met inboedel te halen. In de tussentijd heb ik ze mooi kunnen aankleden, een boterhammetje kunnen geven en ons vervolgens naar boven kunnen verplaatsen.

Ook het uitladen van onze inboedel was met behulp van 6 mannen eigenlijk zo gepiept. Zelfs de loodzware kisten met Hans zijn gereedschap (waar in Nederland een vrachtwagen met laadklep voor nodig was), werd zonder morren door de manschappen getild en op zijn plaats in de garage gezet. We boffen toch maar met zulke sterke armen in de buurt. Waar vind je dat nog in Nederland?! Via het terras kon ik aangeven, met behulp van mijn inboedellijst, waar welke doos moest komen te staan. En even verderop zaten Annika en Caitlin lekker met wat speelgoed te spelen.

En toen was het daar:

OVERAL DOZEN!

En hoe meer je uitpakt, hoe moeilijker je overal doorheen komt, letterlijk en figuurlijk. Zeker toen het speelgoed tevoorschijn kwam. De meisjes wilden werkelijk overal mee spelen en het liefst met alles tegelijk! Er leek geen doorkomen aan. Maar je gaat door en werkelijk er komt een eind aan.

Langzaam maar zeker, heeft alles zijn plekje gevonden en konden we donderdag, 24 juli Malin haar verjaardag een beetje vieren. Ik had alle verjaardagskaarten, die al klaarlagen toen we 's maandags aankwamen, aan ons mam gegeven, zodat zij ze stiekem in de brievenbus kon stoppen. Zo was het net alsof ze op haar verjaardag een heleboel kaarten tegelijk kreeg. Ze was helemaal verrukt met zoveel aandacht. Iedereen bedankt hiervoor!!! Zelfs de dagen erna, kwam er af en toe nog een kaartje. En dan kwam Malin weer met een glimlach op haar gezichtje, want ze herkende natuurlijk wel haar naam op de enveloppe: "mama, alwèèr een kaartje voor mij!" Ze heeft er bijna 20 gekregen. Nogmaals iedereen héél erg bedankt.

En zo is de eerste week eigenlijk heel snel voorbij gegaan. We zijn bezig geweest met uitpakken, alles een plaatsje geven, genieten van het weer, wat met rond de 27 - 28 graden, toch wel warm was. Ook de buurtjes kwamen geregeld langs om te vragen of ze ergens mee konden helpen. Toen Kenneth, Mona en hun dochter Rachel een paar dagen de bergen ingingen, kregen we zelfs hun voorraad fruit, "want anders zou het toch maar bederven"! We wonen hier nog maar net, maar we worden in ieder geval warm verwelkomd.