Oeps...

... ik ben weer maar eens op de vingers getikt door onze trouwe fans in Nederland. Men wordt ongerust nu er al weer een paar weken geen berichtje op het blog is verschenen. Maar de weken gaan dan ook zo snel!! Ik weet het, het is geen excuus en als ik het zo eens bekijk wordt het inderdaad hoog tijd voor een nieuw verslagje. Nu, half 11 's avonds ga ik er niet meer aan beginnen en morgen krijg ik visite van m'n noorse vriendinnen (dus dat is eerst opruimen en poetsen geblazen ;-)), maar ik beloof jullie allemaal dat ik aankomende week "in de pen kruip" om jullie op de hoogte te brengen van ons laatste doen en laten.



Nog héél even geduld, OK? A new message is under construction.....

Ik, Ans, ga een dagje alleen op stap !

Werd vanmorgen wakker, het zonnetje scheen al door het keukenraam en opeens bedacht ik dat het er maar eens van moest komen. Een dagje op stap. Echt helemaal alleen! Het zou de 1e keer zijn sinds ik in Noorwegen woon.

Waar ga ik heen……….ga ik naar Arendal of naar Risør. Afstand is vanaf mijn huis ongeveer gelijk. Maar ik koos voor Risør. Dat is een hele leuke plaats met een schitterende haven. En deze week werd daar Noorwegens oudste en Europa’s meest begeerde houten botenfestival (trebåtfestival) gehouden. In de haven zie je een armada van oude en nieuwe houten boten, met of zonder motor. Vorig jaar werd het voor de 25e keer georganiseerd.

Na een busritje van een halfuurtje en een klein stukje lopen, was ik bijna bij de haven. Eerst nog even entree betalen (150 kronen = ± 17,50 euro), maar in de verte zag ik al ontzettend veel vlaggetjes. Gezellige muziek hoorde ik al door de luidsprekers en het was al een drukte van belang. Eerst maar eens even op een bankje gaan zitten en alles eens op m’n gemak bekijken. Het was echt een feest. Wat een gezelligheid en iedereen keek vrolijk. Wat me trouwens ook opviel, was dat iedereen min of meer in “zeemanskleding” rondliep. Zelf had ik mijn witte driekwart broek aan met een touwtje aan de zijkant en daarop een leuk blauw t-shirt met een sjaaltje. Voelde me echt op mijn gemak.

Een wandeling langs een stuk van de haven gemaakt en iedere keer zag ik weer wat mijn aandacht trok. Ben zo af en toe echt even gestopt om alles goed te bekijken.

Voordat ik naar de trekpleister van dit evenement de Oostindiëvaarder De Götheborg ging, eerst maar even gezorgd voor een natje en een droogje. Terrassen genoeg met gezellige muziek. Heb een lekker broodje verorberd met een heerlijk kopje koffie.

Natuurlijk hoort bij zo’n festival ook een markt. Maar dan één, die natuurlijk voor het merendeel gericht is op boten en varen. Ik zag een man die van heel dik touw klossen aan het vlechten was om aan de zijkant van een boot te hangen, zag een hele dikke boomstam, die bewerkt werd met een paar hakbijlen, met als doel een nieuwe kano. Ja er was echt van alles te zien. Ook aan de kinderen was volop gedacht. Ze konden allerlei spelen doen, die gericht waren op het water.

Na al dat slenteren was ik aangekomen bij de Götheborg. Je kon het schip bezichtigen, maar het was er zo druk, dat ik daar maar van af heb gezien. Vond het al een hele belevenis om zo’n oude boot eens van dichtbij te bekijken.


Het werd zo zoetjesaan tijd om weer richting bus te gaan, maar moest natuurlijk even luisteren naar het shantykoor. Jeetje, wat was dat mooi. Ik weet dat ze in Rijsbergen ook zo’n koor hebben en ik heb ze wel eens horen zingen, maar dit…………….was boven verwachting. Schitterend gewoon.

Al met al heb ik een fijne dag gehad. Ga het vast en zeker nog eens vaker doen. Want het centrum van Arendal (ligt ook aan de haven) is zeker ook een bezoekje waard. En met de bus is het allemaal goed te doen. Je kunt nog eens rondkijken en het is echt wel ontspannend reizen.

Toen ik gisteravond in bed lag, heb ik natuurlijk even terug gedacht aan dit uitstapje. Ik realiseerde me toen dat het de allereerste keer was na het overlijden van René dat ik iets alleen ging bekijken. In Nederland en hier ben ik wel vaker iets gaan bezoeken, maar dan was er altijd iemand mee. Ben dus best wel een beetje "trots" op mezelf dat ik deze stap gezet heb. En net toen ik weer naar huis ging, zag ik dit schitterende zeilschip en wist ik eigenlijk wel dat ik toch niet alleen was. De zee is immers vlakbij.