Wat een feestelijke dag………..30 januari 2009!

Vrijdag 30 januari 2009 is een wel hele feestelijke dag geworden. Annika werd 4 jaar. En dat ze een zondagskind is…………….dat bleek die dag wel. Om 10.00 uur belde Nicole namens de meiden. Die vroegen zich af waar oma Ans toch bleef. “Je komt toch wel gauw hé oma?”. “Ja hoor, ik kom eraan. Ga gelijk de post uit de brievenbussen halen. Zet alles dus maar klaar. Ik ben er zo”, was mijn antwoord.

Jas aan, schoenen met ijzers eronder aan, de deur achter me in het slot en van de gladde oprit af naar de brievenbus. Ja, de oprit is een ijsbaan. Met de auto (spijkerbanden) en schoenen met ijzers eronder is het goed om te doen. Geen kaarten meer voor de jarige job, maar wel een berichtje dat mama op het postkantoor 2 pakjes op moet halen, een grote envelop voor oma met het nieuwe hobbykrantje erin en ………………..een brief van de politie uit Tvedestrand voor mij. Zo snel als ik kon naar boven, want die brief betekende (hoopte ik toch) goed nieuws.

Het was een warm welkom. De meisjes zijn iedere keer weer door dolle als ik aanbel. Net of ze me weken niet hebben gezien. Maar het is natuurlijk beter zo. Eerst Annika gefeliciteerd en het cadeau (een vrachtwagen van Cars) gegeven. En ik……………ik trok me eventjes terug op de bank. De envelop van de politie moest eerst open. En daar was het GROTE NIEUWS! Ik werd bij hen verwacht, moest een pasfoto meebrengen en dan kreeg ik na 6 maanden over en weer schrijven, bellen en mailen mijn VERBLIJFSVERGUNNING. En die vergunning geldt tot januari 2014. Nou als dat geen mooi verjaardagscadeau is voor Annika, dan weet ik het niet meer. Nu zal er binnenkort nog wel een brief komen dat ik mijn fødselnummer (Noors burgerservicenummer) krijg en dan is alles rond. De maand januari is dus mooi geëindigd, want ik hoor er weer bij. Ik woon hier nu legaal en dan is een fijn gevoel. HOERA!



Oma Ans

Winter, dansles en meer van dat soort zaken.

Het wordt wellicht een beetje saai, maar we hebben nog steeds veel sneeuw. De laatste paar dagen is er misschien alles bij elkaar wel een meter gevallen. We hebben dus heel veel sneeuw geruimd, want je moet toch een uitgang hebben, nietwaar?

Maar zoals je ziet kunnen we weer naar beneden. Ben benieuwd hoe dat morgen weer zal zijn. Da's altijd weer een verrassing. We hebben dus ook al wel geleerd, om de sneeuwschep naast de voordeur te hebben staan. Zo kun je je altijd een weg naar beneden ruimen!!

Toen we laatst een advertentie in de krant zagen staan van de dansschool hier in Tvedestrand, waren onze meiden (Malin en Annika) helemaal opgewonden. Zij wilden ook naar dansles. Dus wij op maandag gaan kijken. Er waren heel veel roze meisjes in tututjes, jurkjes en roze balletschoentjes. Helaas was er geen plaats meer voor onze dansmariekes. Ze mochten zelfs niet aan de kant meedoen. En dit was vooral voor Annika een grote teleurstelling. Malin zat er maar een beetje naar te kijken. Na afloop even een gesprekje met de danslerares gehad en wat bleek, op donderdag was er nog een groep. Weliswaar voor wat oudere meisjes, maar Annika wilde zo graag, dat ze ook mocht komen. Dus op donderdag weer terug. Oma Ans was ook meegegaan om te gaan kijken. We werden als volwassenen echter de deur gewezen. De twee dansleraressen wilden met de meisjes alleen beginnen. De volgende lessen was er wel plaats voor de ouders en kijkers aan de kant. Maar na een half uurtje kwam Malin in tranen de zaal uit, gevolgd door een danslerares. Ze wilde niet meer meedoen, want ze vond het toch niet zo leuk. "Het was helemaal geen dansen, want de leraressen waren de haaien en de kinderen de vissen en we moesten heel snel rennen om niet door de haaien gepakt te worden!" Ik ben toen met Malin weer de zaal ingegaan, waar Annika nog lustig meedeed. We hebben even zitten kijken, maar Annika was wel erg klein tussen al die groten en ze wist ook meest van de tijd niet wat er van haar verwacht werd. Het was dus niet zo'n groot succes als gedacht. Jammer, maar misschien over een jaartje nog eens proberen.

Wat wel een succes was, was de eerste kennismaking met de grote school. Malin wordt in juli 6 jaar en gaat dan naar de 1e klas. Het was inschrijving en papa, mama, Malin en Annika gingen op weg naar Tvedestrand Skole. We werden verwelkomd door de papa van Ellen, een meisje wat ook bij Malin en Annika op de barnehage zit. Dat was dus al een bekend gezicht. Ze mochten kleuren en krijten op het schoolbord, terwijl papa en mama even een praatje maakten met "de meneer". Er werden wat formulieren ingevuld en na een tijdje kwam Malin binnen in het kantoortje en begon een gesprekje met de aardige man. We hadden net van te voren gezegd, dat er wellicht wat aandacht voor Malin aan het noors besteed mocht worden. Echter Malin knoopte heel vlotjes een gesprek aan en daar zaten we dan. Te klapperen met onze oren. Nee, met dat noors komt het wel goed!

Een wat mindere ervaring blijft toch een bezoekje aan de tandarts. Het was wel weer de hoogste tijd, dat we een controle moesten hebben, dus op weg naar Arendal, Hans en ik. In een prachtig oud, restaureerd gebouw in het hartje van de stad werden we vriendelijk behandeld door al het personeel. De tandarts, zijn assistente en de dame aan de balie namen alle tijd voor ons, heerlijk. Natuurlijk mogen we op 12 februari weer terugkomen voor verdere behandeling. De dag dat ik zonder vervolgafspraak weer naar huis ga, ga ik uitgebreid vieren. Ik heb altijd wel wat!!

Afgelopen maandag ben ik naar Grimstad geweest voor een avondje scrappen. Het is zo'n 3 kwartier rijden, maar het was wel heel gezellig. Leuk om weer tussen de creatieve mensen in te zitten en te kijken wat iedereen zoal maakt. Ik maakte een praatje met wat dames en vertelde dat ik er niet zoveel van begreep, van wat er allemaal gezegd werd. "Men vi snakker ikke, vi skravle!" (we praten niet, we babbelen maar een beetje). Ik moest maar vaker langskomen, dan kon ik het vast beter volgen over een tijdje. Nou de toon was gezet en het werd uiteindelijk een heel gezellige avond, voor herhaling vatbaar!!

Wat ons mam en mij ook nog erg verbaasde was onze kleine Caitlin. Wat wordt ze toch een grote meid. Zoals eerder vermeld nu al helemaal zindelijk, want ook 's nachts is ze droog. Maar ook in haar kleine koppie gaat het gewoon door. Zo afgelopen donderdag, toen we samen bij oma Ans op de thee waren. Caitlin zat in de hobbykamer met een klein sjabloontje te spelen. Er stonden allemaal letters op en ze begon te tekenen. Daarna zei ze op een gegeven moment welke letters ze al gemaakt had. Ik kon m'n oren niet geloven en heb er voor de zekerheid een filmpje van gemaakt. Elke letter was goed! En dat voor een kind van net 2 jaar. Wat een wijsheid!!

Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte van ons wel en wee. Ik hoop dat jullie een berichtje achterlaten onder dit blogbericht. Laat iets van je horen, dat vinden ook wij erg leuk!!

Een wit nieuwjaar en het begin van het einde...

OK, we hadden geen verse sneeuw met kerstmis, maar... we zijn wel getrakteerd op een laag van zo'n, wat zal het zijn, 15 cm in het nieuwe jaar. Gisteren werden we wakker en het witte goedje schitterde ons in de net geöpende ogen. En da's best wít dan, hoor. Maar goed, de meiden konden niet wachten om weer naar buiten te gaan. Natuurlijk moet er toch eerst ontbeten worden, maar toen de pakken weer aan en erop uit. Zelfs Caitlin wilde mee naar buiten. Ze begint er al aan te wennen.

Caitlin met de zandbakspulletjes in de sneeuw

Helaas was het geen plaksneeuw, dus er kon geen sneeuwpop gemaakt worden. Malin en Annika hadden de sleetjes al gauw weer gevonden, maar moesten een andere plek zoeken dan die van de vorige keer. Toen zijn ze telkens van de oprit afgegleden met het gevolg dat daar nu nog steeds een dikke laag ijs op ligt, die maar niet wil verdwijnen. En dat is best lastig met de auto. Dus zijn de meiden uitgeweken naar de zijkant van het huis.

Dat ging best goed, tot dat de sneeuw wat minder werd op die plek en Malin eigenlijk meer óp de rotsen naar beneden ging. Ze vond het niet echt lekker aan de billen! Toen zijn de twee oudsten met oma Ans een mooi plekje in de straat gaan zoeken. En dat was snel gevonden, zo op zondag, (bijna) zonder verkeer. Caitlin vond het wel weer genoeg en kreeg koude handjes. Ze wilde weer naar binnen, dus zijn zij en ik weer de warmte op gaan zoeken in huis.

Over Caitlin gesproken, zij is in een volgende fase beland. Nou klinkt dat allemaal heel heftig en voor haar is dat ook zo natuurlijk. Wat wil het geval, ze heeft de pot ontdekt!! We hadden het potje al eerder in de badkamer gezet, maar na 1 keer een grote boodschap was de liefde over. Dus de pot weer uit het zicht en in de kast. Maar afgelopen zaterdag na het warm eten zei ze ineens: mama, ikke op potje poepen. Ik wist niet wat ik hoorde en ben snel de pot gaan halen. OK, we hebben even "gezeten" met een boekje voor wat afleiding en ja hoor, daar was-tie dan. Ik heb haar helemaal de hemel ingeprezen en we hebben samen afscheid genomen en de wc doorgespoeld. Sindsdien gaat de grote boodschap op de pot. Echter gisteren ging Caitlin weer terug op de schone pot. En wat kwam daar, jawel een grote plas. Weer een hoera en een grote kroel. Gelukkig was het niet de laatste keer, want ook vandaag is de pot gevuld met een mooie grote plas. We zijn dus aan het begin van het einde van het luiertijdperk. Heerlijk!!!