zaterdag 29 november 2008

Een jaar langer...

Morgen is het feest omdat Caitlin 2 jaar wordt, maar vandaag hadden we ook al een klein feestje te vieren. Toen de postbode was geweest, had hij, buiten nog een paar kaartjes voor onze kleinste telg, ook 5 brieven bij zich van de politie uit Tvedestrand. Daar was ik afgelopen dinsdag geweest om de formulieren in te leveren voor een vernieuwing van onze verblijfsvergunning. Toen zei de, ons ondertussen bekende dame dat zij er in januari mee aan de slag zou gaan. "O, da blir det ikke en julepressang?" (het wordt dus geen kerstkadootje?), vroeg ik. "Nei, desverre, men dere har en oppholdstillatelse for 2008, så det går bra" (nee, jammer genoeg niet, maar jullie hebben een verblijfsvergunning voor 2008, dus dat zit wel goed). Prima, dacht ik, we zien het wel verschijnen in januari.

Toen de brieven dus in de bus zaten, dacht ik eerst dat er nog wat informatie bij moest. Tot ik de enveloppen openmaakte. In elke enveloppe zat een brief in van de betreffende dame en voor ons ieder een prachtige pasje, onze verblijfsvergunningen voor 2009.

We blijven dus zeker nog een jaartje!!


Enne..... geen zorgen, Hans en ik hebben er natuurlijk ook ééntje gekregen.

vrijdag 21 november 2008

Mijn oude trouwe Volvo is Noorse geworden!

Laat ik eerst eens even vertellen dat de sneeuw verdwenen is. Eigenlijk alweer een tijdje geleden. De meiden hebben er niet echt lang van kunnen genieten, maar goed. Zelf ben ik er niet zo héél rouwig om. Je moet er toch op uit, nietwaar? En dan liever zonder sneeuw dan mét.

Zo moest ik op 30 oktober naar Kristiansand, een kleine 100 km van ons vandaan. We waren nog steeds bezig om mijn Volvo in te voeren en ik had eindelijk alle benodigde papieren (vanuit Duitsland en Oslo) binnen om een nieuwe afspraak te maken en hopelijk voor de derde en laatste keer er een dag aan te besteden. Het was op een donderdag, dus de oudste 2 naar de barnehage gebracht, Caitlin in de auto gezet, alle spullen, zoals eten, drinken, luiers, speelgoedjes (én papieren) ingepakt en op weg naar Kristiansand. Het was een mooie tocht, langs de Sørlandse kunstlijn met een gezellig meisje achterin en m'n moeder naast me. Nu ben ik niet zo'n autorijder, dus ik was toch wel wat nerveus voor de (voor mij) lange rit. Maar het ging heel goed. Je rijdt dan wel over de E18, maar de maximum snelheid is hooguit 80 km per uur. En dat bevalt me wel. Nu is Kristiansand voor onze begrippen als "plattelanders" een grote stad. Ik vond het dus wel prettig dat ik er met Hans al 2 keer geweest was en daardoor wist ik ook waar ik moest zijn. Eerst naar Statens Vegvesen (SV), een soort RDW, om eindelijk de godkjenning van m'n auto te mogen ontvangen. Met de papieren uit Duitsland en Oslo in de hand stapte ik vol goede moed het kantoortje binnen. Om van alles zeker te zijn, had ik een paar dagen van tevoren de papieren al gefaxd om te horen of ik alle papieren ook daadwerkelijk had. En dat was het geval. Ik hoefde ook niet mijn auto weer mee te brengen. Uiteraard kreeg ik dan ook bijna een hartverzakking toen de baliemedewerker vroeg waar ik m'n auto geparkeerd had. Standaardvragen, zoals bleek, want na goed bekijken van de formulieren, was het inderdaad niet nodig de auto nogmaals te zien. Gelukkig! Ons geïnstalleerd op de stoeltjes, alle jassen uitgetrokken en het wachten begon. Hopelijk niet te lang, want vóór 12 uur moesten we weer bij Tollvesen (de douane) zijn, om de invoerrechten te (mogen) betalen. En kom je net te laat, dan kun je protesteren zoveel je wil, maar "u kunt de volgende dag weer terecht, mevrouw". Toch een beetje zenuwachtig zaten we dus op onze stoeltjes heen en weer te schuiven bij SV. Blij was ik dan ook, te horen, dat alles in orde was en we konden vertrekken naar Tollvesen. Daar waren we op tijd binnen. Én we werden vriendelijk geholpen door de beambten ter plaatse. Ook toen ik vroeg om nog een formulier, wat ik de eerste keer dat ik er was op 2 september, was vergeten, ging de man in de systemen zoeken en een paar minuten later rolde het uit de printer. Toen we het gigantische bedrag aan invoerrechten hadden betaald (m'n auto is minder waard!), gingen we weer terug naar SV. Daar moesten we vervolgens de nieuwe Noorse kentekenplaten ophalen. We kwamen binnen en het was er druk, druk, druk. Maar we waren eigenlijk zo aan de beurt. Het gevolg van gescheiden loketten, bleek later. De mevrouw aan de balie typte wat gegevens in, liep naar achteren en haalde de prachtige, blinkende Noorse nummerplaten uit het papier. Is het geen geweldig nummer?

Opluchting dat dat gedeelte van integratie achter de rug was, zijn we weer terug gereden naar huis. Onderweg, net buiten Kristiansand, zijn we laat maar lekker wezen lunchen. De mooie tocht weer hervat, met een slapende Caitlin achterin.


woensdag 19 november 2008

Reageren....

Ik wil nog even doorgeven dat jullie, tot en met Caitlins verjaardag op 30 november, kunnen reageren op mijn foto voor op de kalender.

(enne... eenieder die de hint begrijpt, weet wat Caitlin leuk zou vinden ;-))

Hopelijk deze week heb ik weer even de tijd 's avonds om er weer een leuk weblogje op te zetten. Blijf ons volgen, OK?

woensdag 12 november 2008

Kom ik op de kalender???


Weten jullie het nog? Ik heb meegedaan in de wedstrijd om met een foto uit Tvedestrand op de kalender voor 2009 te komen. Er doen in totaal 297 foto's mee. Als jullie mijn foto het mooiste vinden, kun je nu voor de foto stemmen.
Om te stemmen, kun je een emailtje sturen naar: marianne.drivdal @tvedestrandsposten.no . Vermeld dan het fotonummer 256 en de naam van de foto: Sopp ved Bøklia (de ø krijg je met alt-toets en 0248 in te toetsen).
Wil je alle prachtige foto's bekijken klik dan op: http://www.tvedestrandsposten.no/bildeserier/article3834519.ece
Ik hoop natuurlijk dat ik veel stemmen krijg. Veel plezier met het bekijken van de mooie foto's uit onze kommune!!

zondag 9 november 2008

Arbeidscultuur?

Nou kan ik natuurlijk een heel verhaal op gaan hangen, over hoe relaxed het er hier allemaal aan toegaat op het werk en hoe geweldig het allemaal wel niet is, maar evengoed blijft het natuurlijk gewoon werk, met een stuk verantwoordelijkheid, waar ze hier overigens niet dol op zijn en natuurlijk ook een bepaalde hoeveelheid druk op de schouders, waar ze ook niet echt wild van zijn. Maar er zijn ook wel degelijk verschillen.

In tegenstelling tot wat wel eens beweerd wordt over Sørland, kennen ze hier wel degelijk stress. Vaak gaat het over niks, maar ze maken zich wel eens druk. Meestal gaat het dan over hele kleine dingen of een beslissing die ze nu toch echt moeten nemen. Ze zullen ook nooit direct zeggen, wat ze nou werkelijk bedoelen, maar ze vermommen het een beetje: "gut, lange stuklijst zeg, heb je nou echt al die onderdelen nodig voor dit ontwerp??". Dan bedoelen ze dus eigenlijk dat het moelijker is, dan ze verwacht hadden. "Er staan wel veel onderdelen op deze tekening", betekent dat het liever over twee of drie tekeningen verspreid had moeten worden. "Daar zouden we eens een tekening van moeten hebben", betekent dat IK naar Duitsland moet bellen (want Nederland grenst nou eenmaal aan Duitsland), om aan die goede mensen een tekening te vragen.

Als je eenmaal hebt leren luisteren naar al hetgeen wat nou juist niet uitgesproken wordt, dan valt het allemaal best mee. Verder zijn ze ook enorm geinteresseerd in de mens achter het hele verhaal. Ze vragen nooit of een project goed loopt, maar eerder of je er nog plezier in hebt, of je het nog leuk vindt, of het wel is wat je ervan had verwacht, of de klant vriendelijk is, en meer van dat soort dingen.



Eigen initiatief is ook nul: "gut een probleem....." en dan stopt alles. Niemand durft een harde uitspraak te doen, niemand neemt een beslissing, want voor je het weet, heb je ineens de verantwoording, en dat wil je natuurlijk niet. Dus wachten ze gelaten af tot die maffe Nederlander komt, dan kan die de beslissing nemen, en dan kunnen we later altijd zeggen dat het zijn schuld was. Handig, vandaar dat ik waarschijnlijk ook mijn vaste aanstelling al heb bij AMEK.

Tijdens de middagpauze eten we en praten we tegelijk, tafelmanieren kennen ze hoegenaamd niet. Ze praten over van alles en nog wat maar absoluut niet over werk en nemen daar dan ook gerust alle tijd voor. Afhankelijk van het onderwerp duurt de pauze dus een half uur tot een uur.

Je begint met werken tussen zeven en negen, en na acht arbeidsuren hou je dan ook weer op. Niemand controleert dat, je registreert niks, alles gaat in goed vertrouwen. Zo had ik na een maand al de sleutel en de code van het alarm en dat vertrouwen werkt. Op de spreekwoordelijke uitzondering op de regel na, maakt daar niemand misbruik van, je zorgt gewoon dat je er bent en je probeert gewoon zo goed mogelijk je ding te doen. In de praktijk betekent dat, dat ik iets voor zevenen binnen kom rollen, en tussen drie uur en half vier rol ik weer naar buiten. Je krijgt vervolgens 25 en 12 vakantiedagen, want het moet natuurlijk ook weer niet teveel op werk gaan lijken. Verder heb ik mijn eigen kantoortje met uitzicht op een royaal bosperceel met bijbehorende berghelling en kabbelend beekje, goed voor de sfeer, maar iets minder voor de werklust. Ook de route naar het werk, door prachtige bossen en bergen, met twee echte, ambachtelijk uitgehakte tunneltjes doet daar geen goed aan (de werklust wel te verstaan).

Ook doen die stugge en terughoudende Noren er alles aan om me maar op mijn gemak te laten voelen. Een zeldzaam gastvrij, open en behulpzaam volkje, niet altijd naar ik heb vernomen, maar in ons specifieke geval konden we ons geen warmer welkom wensen, ook op het werk.